Melike artık yürüyor. Geçen hafta bir gün benimle başbaşa kalmıştı. O gün elinden tutup evin icinde uzun uzun yürümeye başlamıştık.
O güne dek sadece 1-2 adım atıyordu. Şimdi salonun içinde tek başına yuruyebiliyor. Ama dışarı çıkacaksa elini uzatıyor,elimi tutuyor ve beraber evi tekrar ve tekrar dolaşıyoruz.
Gözyaşım pıt. Çok kez pıt. Ve nedendir bilmem,kimsenin de elinden tutup yürümüyor,illa ben. Aslında ilk adımlarını benimle atsın istemezdim. Ayak ritimlerini bana göre ayarlamasın diye. Ama o ne derse o. Tiyzicimm diyip elini uzatınca, tutmayıp naparsın? Alıp o eli kalbime yerleştiresim geliyor da,dizginliyorum kendimi. Olabildiğince işte.
Sonsu şükür seni bize verene. Beni sana teyze edene. Sana teyzelik yapabilme fırsatı sunana.
4 yorum:
:) Ne güzel anlar ne güzel anılar... Teyzelerin yeri çocuklarda hep başka, daha bir çok güzel anı biriktirmeniz, güzel günlerine tanık olmanız dileğiyle...
tiyziciim :)
Dövüşürken hanımefendi değilim; aminn insallah insallahh.
Deeptone; yaa evet tam da böyle diyor içimi eritiyorr.
Yorum Gönder