Haklı Olmanın Huzuru

 Aylar sonra ilk kez konuştuk. Yaklaşık iki buçuk saat kadar. Her zamanki gibi önce o anlattı uzun uzun olan bitenleri. Konuşmaya çok ihtiyacı vardı. Dinleyeceğimden çok emin aradı. Hatta ilk aradığında sabah öyle erkendi ki duydum ama açamadım. Ayık olmalıydım ki,onu ilgiyle dinlemeliydim. Akşam üstü tekrar aradı. Anlattı,anlattı. Sonra sende ne var ne yok dedi. Konu başlıklarını verince ben, dumur oldu.

Sen bunları yaşarken ben neredeydim dedi;  hayıflandı durdu önce. 

 Anlattıklarımdan sonra vay be dedi. Sen bu kararları alabilir miydin. Neler yaşattılar da sen bu keskin çizgileri çekmek zorunda hissettin.

Bu ne ki dedim bu ne ki. Ben aslında hiç bir şey anlatmadım ki daha.

Sonra dedi ki beni dinle. Her zaman konuşmayı çok sever zaten. Ben de onu dinlemeyi. Ama hayır dedim ben anlatacağım önce. Sen beni dinle. Sus dedi. Lütfen sus ve 2dk beni dinle.

Ben dinlemesini söylerken öyle aciz bı tondaydim ki,bana sarıl dedim adeta. Bana yardım et nolur. Demediklerimi anladı ki; bak dedi burda bunu söylemişsin iyi yapmışsın ama çok daha fazlası olduğu belli, susma. Yapma bunu susma. Bana anlatmadığın çok şey olduğunu farkındayım. Ama anlattığın kadarını bile ona söylemediğini de biliyorum. Yapma. Kimsenin huzurunu kendininkinden önde tutma.

Konuştu,konuştu,konuştu. Ve ben bu ay ikinci defa biri beni anlıyor diye göz yaşlarına boğuldum.

Soylediklerinde ciddi olamazsın dedi. Gerçekten bu süreci normal kabul edemezsin,olsun varsın halledilir diyemezsin,huzur içinde arkana yaslanamazsın. Valla öyleyim dedim. İnsanların çıiğliğini,pis ruhlarindan akan kelimeleri arkama yaslandım da izliyorum. Vallahi de billahi de huzurluyum. Çünkü ben çizgimi bozmadım.

Ben konuşmadım. Kimseyi kimseye şikayet edip,cirkince gülmedim.

Allah'a havale edip bekliyorum.  Öyle de huzurluyum. 

Olan biten her şeye rağmen mi dedi. Vallahi de her şeye rağmen dedim. Çünkü ben haklıyım. Ben doğruyum. Ben ahlaklı davranan ve iyi niyetle hareket edenim. Evet çok üzüldüm. Evet bilinçli üzüyorlar.  Evet altından kalkması hiç kolay olmuyor ama ben dimdik ayaktayım. 

Ölüm var be. Ben halamı toprağa verdim 3 yıl önce. Bunlar sermez beni yere.

Özür dilerim dedi. Senden çok özür dilerim.

Senin üzülmende ben de pay sahibiyim. Yapma dedim bunu yapma. Senlik ne var şimdi burada.

Ben tanıştırdım seni bu insanla. Bu gün burada olman benim vasısamla. Şimdi seni çekip alamıyorum bu üzüntünün içinden. Beni affet dedi.

Anlattığım küçücük bir şeyden adam kendine pay biçti de üzüldü. Asla tüm her şeyi bilmediği halde. Bilmeyecek de kimse.

En iyi yaptığım şeylerden biri susmaktır, yakınlarım iyi bilir. Taş çatlar ben çatlamam. 

Neyse yani anlaşılmak güzeldi bı kere daha. Gerçi onun yerine çok başka insanların anlıyor olmasını tercih ederdim ama eldekiyle yetinmek gerek dimi? :)

Şükür tüm iyi niyetli insanların varlığına. Bin şükür,sonsuz şükür.

Çok güzel güne,günlere,haftaya uyanalım. Bunun için ne gerekiyorsa yapalım tamam mı , söz mü ? 

:)