Tüm gün elektrik yoktu. 1730 da geldi ve ben yarın bengü ablaya gideceğim için yarının işini de bu günden yapacaktım.
Şimdi saat 19:21 son bir saattir bilgisayar başınayım deli gibi iş girişi yapıyorum. Yarınki işleri bitiremedim.
Cuma gününe kaldı gibi görünüyor. Haftasonu aramalarını da cumadan yapacağımı düşünürsek derin bir iç çekip susuyorum. Kaç kahve,kaç su,kaç reiki seansı rahatlatır beni du bakalım.
Haa bir de güzel şeyler oluyor. Şükrümü arttıran,kalbimi sıcacık yapan.
Şu hayatta yaptığım en akıllıca şeylerden biri blog yazmak oldu.
2015 yılında bir arkadaşım vasıtasıyla tanımıştım blogcu.com u.
Ne büyük heyecanla beklemiştim sayfamı açmasını. Ummadığım kadar çok şey kattı blog bana. Büyük dostluklar, kırgınlıklar,çok üzüntüler. Aşklar,ayrılıklar. Vefalar,özlemler,kavuşmalar daha hayatın içinden çok sayıda duygu,durum ve haller yaşattı.
Blog olmasaydı nasıl bir insan olurdum diye düşündürecek kadar çok önem arzediyor hayatımda. Tam anlamıyla hayatım oldu aslında. Bazen keşke hiç başlamasaydım bu mecrada,yazmaya diyecek kadar ağır geldi kalbime yükledikleri. Bazen şükürlerime şükür ekledim.İyi ki buradayım ve buradaki insanların yaşamıma girmesine izin verdim dedim.
Resmen ve tamamen bir hayat oldu benim için. Hayatımın içinden,hayatımın bir parçası. İç içe geçmişlik. Özümsemişlik.
Şimdi bu gün tekrar aynı şeyi düşünüyorum. Hiç blog yazmaya başlamasaydım ve hatta öncesindeki bir yılı da yani blogcu.com u okumaya başlamasaydım. Nasıl bir hayatım olurdu ?
En yakın arkadaşlarım kimler olurdu,kimlerden nele darbeler yerdim,en çok neye sevinirdim. En yüzümü güldüren kim olurdu. Kime aşık olurdum,şimdi nasıl bir hayat yaşıyor olurdum vsvsvs
Tüm bunları düşünürken iyi ki diyorum. İyi ki içinde bulunduğum hayat,benim hayatım. Her haliyle kabulüm. Kendimi her hatamla,her kalp kırıklığımla, her yanlış tavrım ve başarılarımla,sevdiklerimle beni seven insanlarla iyi ki bu hale getirmiş,bunları yaşamışım.
Şimdiki ben olmamda sonsuz katkısı olan herkese teşekkür ederim. Kimine ağız dolusu gülücük ve minnetle. Kimine gözyaşlarıyla ama yine minnet ve iyikilerle teşekkür ederim.
Burası olmasaydı,ben karakterimin böyle güçlü olduğunu,üzülünce ama çok derin üzülünce böyle sessiz sessiz içten içten yeniden ağlarımı örerek toparlanabileceğimi bilmeyecektim.
Sabrın ne denli kıymetli olduğunu ama sabrederken kendimi nasıl da sağlam yıprattığımı bilmeyecektim.
En yakınımdaki arkadaşlarımın koşamadığı zor hallerimde en uzaktakinin gözlerinin içine bakarak ağlamanın kıymetini bilmeyecektim.
Ben aşık oldum diyemeyip,aşkı gizleyerek yaşamayı hep yanlış bulacak,saçmalama kızım kimden neyden saklanıyorsun diye basmakalıp bir düzende gidecektim.Yani yanlış bir şey yokken bana göre, saklanmanın,başkası için susmanın,sırf o kendinden emin değil diye kendi duygularına ket vurmanın ne olduğunu bilmeyecek bu ağırlıkla yaşamayacaktım. Bu deneyim için bile burada olmanın,içini buraya dökebilme rahatlığının verdiği güzelliği bilmeyecektim.
Hayatımı şekillendirdin eyy blog. İyisiyle kötüsüyle bugünkü beni ortaya çıkardın. Teşekkür ederim.
Kış geldi.
Melike büyüdü.
Günler geçiyor,hayat akıyor.
Şükrederek yaşayabilenlerden olmak niyetiyle; her anımıza,her anı'mıza.
