Çok güzel bir günün hayalini kuruyorsun,hayalinin kırıldığını avuçlarının içinde paramparça olduğunu fark ediyorsun. Ne fena...
Öyle ki; yanında olması için neler feda etmeyeceğin birini,gelme,yorulma buraya kadar,buraların tadı kaçtı diyorsun. Özlemini tarif edecek kelime bulamazken,gelmesin diye çabalıyorsun.Çünkü; kıyamıyorsun. Bu sıcakta,bu kalabalıkta İstanbul'un kargaşasında eziyet çekerek yanına varmasına gönlün razı gelmiyor. Kal orada, rahatça ve huzurla.Yeter ki yorulma ben dayanırım sensizliğin ağırlığına diyorsun.
Dayanıyor musun,dayandığını sanıyor herkes. Elinden bir şey gelmiyor çünkü.
İç çekiyorsun bazen... Öyle derin nefes alıyorsun ki verene kadar gün geçiyor,mevsim değişiyor.
Ahh bir sarılsam diye düşünürken gelme dediğiniz oluyor mu hiç.
Sırf onun rahatı bozulmasın diye yanınıza istemediğiniz
yani mantıkla kalp arasındaki köprünün zincirlerini kopardığınız olmuyor mu sizin?