Hep derim ki ben yazmak, yaşamak gibi...Yazmazsam yaşadığımı anlamıyorum sanki...
...
Nedendir bilmem,elim kalem tuttuğundan beri,yazmazsam rahat yüzü yok bana.Ne yaşadığımdan anlıyorum,ne aldığım nefesin tadına varıyorum.Herkesten kendimi saklayan kalbim,kalemle büyük aşk yaşıyor.Kalpten akanı,beyinden geçeni,kalemle paylaşmadan rahat edemiyorum.Ne yazdığım benimle birlikte okuyucuyu da bağlasa da,ne hissederek yazdığım bir tek beni bağlıyor ya,işte bunu çok seviyorum.
...
Bu sıralar kalemim bana yabancı.Kalpten kaleme akmıyor duygularımın rengi...Damarlarımda dolaşıyor tüm hissiyat ve yaşanmakta olanlar,kalp ile beyin arasında kendiliğinden bir yol oluşturuyorlar.Sus diyorlar bana sus...Kalem yazmasın,dil söylemesin,kalp atmasın,beyin bilmesin...Sen sus... Artık büyüdün,yazmasan da olur.Yaşa ve unut...Öğren bunu...Yazmadan da yaşayabilir insanoğlu...