Çocuğum da Yok Demezsin

Oturduğum koltuktan kalkıp masanın üzerinde duran termostan çay almak için şöyle dedim

"eğer oraya kadar sağlıkla varabilirsem çayımı alıp içeceğim" Merve güldü.

Ciddiyim dedim. O kadar güçsüzüm.

 

Bunu derken son bir haftada her gün 1.6 km yol yürüyüp bütün gün ev yerleştirip,akşam aynı yolu geri geliyorum.

Geçen gün eve vardığım için şükrederken fenalaştım. Ciddiyim :)

Ama melike bir şey istemeyegörsün. Devleşiyorum. Yemeğini ayakta yediriyor,onu kucağımda dakikalarca gezdiriyor,halının üstünde koşarak ve hatta birlikte emekleyerek oyunlar oynuyor, o yorulana kadar yorulmak nedir bilmiyorum. Bu gün onunla konuşurken dedim ki; ben bu kıza bakarken devleşiyorum. Tek elle çocuk taşıyıp tek elle iş yapıyorum mesela. Normalde mümkün değil.

Asla dengemi kaybetmiyorum Melike kucağımdayken. Sendelemiyor,asla yorulmuyorum.

Her işimi sanki o kucağımda değilmiş gibi yapıyorum. Biliyor musun, onu severken sanki içime halam kaçıyor. Ondan aldıklarımı Melikeye aktarıyorum adeta. O olsaydı bu kadar severdi,bu kadar emek verir, bu kadar kalbine sokabilirdi.Çünkü biliyorum çok aşırı seviyorum. Aynı halamın bizleri sevdiği gibi. Öyle gördüğümden değil sadece bence,gerçekten içime halamın ruhu kaçıyor sıklıkla.Eminim görüyor,çok mutlu oluyordur. Zaten ben bu hayatta ne yapıyorsam onlar orada huzur bulsun diye.

Neyse işte sohbetin bir yerinde dedi ki; çocuğum yok demezsin. O var,onu büyütüyorsun. Her anında sen varsın. Onu sen yetiştiriyorsun.

Evet dedim şükürler olsun,öyle.  Kendi evladım olsa bu kadar sevebilirdim herhalde.

Ve o cümleyi duyduğumdan beri,bu güne kadar geldiğim hayat çizgim gözlerimin önünden geçip duruyor. Bir çocuğumuz olsaydı şimdi kaç yaşında olurdu,ne zaman doğmuş olurdu yani. O büyürken biz nasıl evrilirdik.Birbirimize daha ne katardık neler götürürdük. Bir insan evladını nasıl yetiştirirdik. 
Daha pek çok şey.

Neyse işte. Allah çok büyük. Ve Allah hep bizimle.

Bu ay çok şey yaşadım.Çok fazla üzüldüm. Üzülmekten yoruldum,yorulmaktan göz yaşım akamıyor hale geldi falan yani. Ve her seferinde aklımdan şu cümle geçti. "Allah bizimle." bu beni hafifletti her seferinde.

Hep de öyle oluyor zaten. İnsan kendine yetecek gücü,kendini ayağa kaldırma gücünü yine kendi içinde buluyor.

Muhtaç olduğumuz kudret,damarlarımızda saklı :)

Bırak geçmiş, bıraakkk. Kim naptı,neden böyle oldu, nereden nerelere gelindi de yolda nasıl kalındı bıraaakkk. Allah bizimle.

Gelecek güzel günlere ve şuan tam da şuan içinden geçmekte olduğun güzelliklere odaklan.

Hadiii....

Melike

 Melike 

Tiyyzicim deyince dünyadaki bütün mutluluk kuşları kanat çırpıyor.

Kucağıma atladığın,bana sarıldığın her bir an için sonsuz şükrüm hiç bitmeyecek.

Ruhuma merhemsin. Gün ışığım,gökkuşağımsın.

Gözümün ucundaki bir damla yaşsın. Zaafımsın.

Yeni evinde çok mutlu ol yavrucuğum.

Güzel kızım,güzel bir ömrün olsun diye çabaladığımız şu günlerden inşallah hep birlikte galip çıkacağız. 

Seni mutlu bir insan olarak yetiştirmek hepimizin boynunun borcu. Tüm çocuklar için bu böyle ve ben hepsine yetemeyecegim için sana odaklıyım sadece.

Son Zamanlar

 Canım çıkana kadar ağlamak istiyorum.

Sus diyorum sus. Yazma,söyleme,düşünme hele hele hiç anlatma.

Şu hayatı bu kadar önemseme. İçindekileri bu kadar değerli tutma.

Ya bi bırak,herkesin canı cehenneme demeyi öğren artık.

Aaa bu kadar sabır ve bu kadar dayanıklılık canıma yetti diyorum. Yani aslında kendimi karşıma alıp  ona kızıyor,onu yargılıyor,akıl veriyorum.

Neyse sonuç olarak şu bir ayda karşımda olsa da sarılarak ağlasam,ben anlatmasam o da bir şey sormasa sadece ağlasam özgürce dediğim bir kaç şey oldu.

İşte o günlerde kendime sarılmayı,kendi yaralarımı sarmayı bir kez daha öğrendim. Nasıl güçlüyüm şuan nasıl.

Nasıl yalnızım ama nasıl.

Ve nasıl umrumda değil hiç bir şey nasıl.

Neyse ben bi yemek yapayım. Hayatımı renklendirmek adına rengarenk yiyecekleri bir araya getireyim.

Ama şu bir gerçek ki,eski hevesim yok mutfağa karşı bile.

Bu arada odamda duvarda asılı çerçeveyi farkettim. Evet bir senedir farketmemiştim. Alışıyor insan,en sevdiklerinin gözünün önünde durmasına.Her sabah ilk onları görmeye ve gece uyumadan önce bi bakıp öyle yatağa girmeye. İçim acıya acıya kaldırdım duvardan. Değil mi ki insanlar hayatından çıkarmış beni,bir fotoğrafın lafını mı edelim şimdi.

İlk İş Günü

 Tam bir yıl sonra hayatıma keskin bir karar ile devam ediyorum. Geçen sene bu günlerde canımdan can kopmuşcasına acıyordu tüm hücrelerim.

İyileştim. Ama gel sor nasıl iyileştim.

Şimdi iş konusunda verdiğim kararın bambaşka yerlere evrilmesiyle tuhaf bir zaman dilimi yaşıyorum.

Huzur desen çok. Zorluk desen çok.

Yokuşa sürülüyor tüm işler. Yapmak istemiyor haliyle. Ben olsam yapardım kesin de. Karşımdaki ben gibi olmadığından sorun yaşadık ya işte.

Koskoca şirket müdürünü aracı kılmaktan dolayı hiç içim rahat değilse de,öyle huzurluyum ki öte yandan.

Anlaşılmak, haklı bulunmak ve huzurum için çözümler aranması nasıl iyi geldi. Gidip sarılmak istedim kendisine,itiraf edeyim.

Bu gün ofise bekliyordu beni. Malum home ofis çalışıyorum ben. Nolur gelin birlikte çalışalım da ortamın güzelliği sizin stresinizin önüne geçsin,iyi gelsin dedi.

Yok dedim. Bu hafta olmaz. Ben kendimi biliyorum,siz de beni. Ama bilmeyene anlatmaya gücüm yok şimdi.

Eğer gitse idim,gözlerinin içine bakıp çok teşekkür edecektim.

İllaki gideceğim,illaki o teşekkürü yüz yüze edeceğim.

Belki bambaşka şeyler olacak zaman içinde. Belki kızacağız birbirimize,belki hatalarımızı göreceğiz,göstereceğiz. Sesler yükselecek,ya da tavırlar alacağız. Her şey olabilir. Sonsuz olasılıkta yaşıyoruz bunu ben çok iyi anladım. Ama o güne dair hissettiklerim baki. O çok başka bir his çünkü. Şöyle anlatayım size; halamın cenazesinde karşımda duran o kişiye bakıp ilk göz yaşımı döktüğümde hissetiklerimle aynı his işte. Sonra olan her şeyde hep o şefkat duygusunu hatırladım O gün o an bana hissettirdiklerinden dolayı ona çok uzun bir süre asla kızamadım,kıyamadım.
Sonrasını boş verin. Olacak olanın önüne geçmek gibi bir gücümüz asla yok.
Amaann ne diyorum ben yahu. Yat uyu işte. Hem zaten yarın yapılacak öyle çok iş var ki. Bugün gelme sözü verilen maaş dosyamda hesaplanır belki.
Birileri ses etmemi bekliyor çok belli. Sabrımın sınırlarından haberi olsa bunu yapar mı ki.

---------------

Pazartesi yepyeni bir başlangıç yapıyoruz. İlk iş gününüz olacak hazır mısınız demişti. Değilim deyince ben,kısa süre duraksamış ve size çikolata gönderiyim mi kutlama yapalım demişti. O diktatör adam nasıl bu kadar yüzümü güldürebildi ben hala şaşkınım. Allah'ım nolur, güzel olan her şeyi katlayarak çoğalt. Olumsuz kişi ve olaylardan fersah fersah uzak tut.