Çocuğum da Yok Demezsin

Oturduğum koltuktan kalkıp masanın üzerinde duran termostan çay almak için şöyle dedim

"eğer oraya kadar sağlıkla varabilirsem çayımı alıp içeceğim" Merve güldü.

Ciddiyim dedim. O kadar güçsüzüm.

 

Bunu derken son bir haftada her gün 1.6 km yol yürüyüp bütün gün ev yerleştirip,akşam aynı yolu geri geliyorum.

Geçen gün eve vardığım için şükrederken fenalaştım. Ciddiyim :)

Ama melike bir şey istemeyegörsün. Devleşiyorum. Yemeğini ayakta yediriyor,onu kucağımda dakikalarca gezdiriyor,halının üstünde koşarak ve hatta birlikte emekleyerek oyunlar oynuyor, o yorulana kadar yorulmak nedir bilmiyorum. Bu gün onunla konuşurken dedim ki; ben bu kıza bakarken devleşiyorum. Tek elle çocuk taşıyıp tek elle iş yapıyorum mesela. Normalde mümkün değil.

Asla dengemi kaybetmiyorum Melike kucağımdayken. Sendelemiyor,asla yorulmuyorum.

Her işimi sanki o kucağımda değilmiş gibi yapıyorum. Biliyor musun, onu severken sanki içime halam kaçıyor. Ondan aldıklarımı Melikeye aktarıyorum adeta. O olsaydı bu kadar severdi,bu kadar emek verir, bu kadar kalbine sokabilirdi.Çünkü biliyorum çok aşırı seviyorum. Aynı halamın bizleri sevdiği gibi. Öyle gördüğümden değil sadece bence,gerçekten içime halamın ruhu kaçıyor sıklıkla.Eminim görüyor,çok mutlu oluyordur. Zaten ben bu hayatta ne yapıyorsam onlar orada huzur bulsun diye.

Neyse işte sohbetin bir yerinde dedi ki; çocuğum yok demezsin. O var,onu büyütüyorsun. Her anında sen varsın. Onu sen yetiştiriyorsun.

Evet dedim şükürler olsun,öyle.  Kendi evladım olsa bu kadar sevebilirdim herhalde.

Ve o cümleyi duyduğumdan beri,bu güne kadar geldiğim hayat çizgim gözlerimin önünden geçip duruyor. Bir çocuğumuz olsaydı şimdi kaç yaşında olurdu,ne zaman doğmuş olurdu yani. O büyürken biz nasıl evrilirdik.Birbirimize daha ne katardık neler götürürdük. Bir insan evladını nasıl yetiştirirdik. 
Daha pek çok şey.

Neyse işte. Allah çok büyük. Ve Allah hep bizimle.

Bu ay çok şey yaşadım.Çok fazla üzüldüm. Üzülmekten yoruldum,yorulmaktan göz yaşım akamıyor hale geldi falan yani. Ve her seferinde aklımdan şu cümle geçti. "Allah bizimle." bu beni hafifletti her seferinde.

Hep de öyle oluyor zaten. İnsan kendine yetecek gücü,kendini ayağa kaldırma gücünü yine kendi içinde buluyor.

Muhtaç olduğumuz kudret,damarlarımızda saklı :)

Bırak geçmiş, bıraakkk. Kim naptı,neden böyle oldu, nereden nerelere gelindi de yolda nasıl kalındı bıraaakkk. Allah bizimle.

Gelecek güzel günlere ve şuan tam da şuan içinden geçmekte olduğun güzelliklere odaklan.

Hadiii....