Dengeli Yorgunluk

Ruhsal ve fiziksel olarak çok (!) yorgunum.

Dışarı çıktığımda zar zor ulaştığım adım sayısına, evin içindeyken rahatlıkla ulaşıyorum,o derece yani.

Bu gün artık günlerdir markete gitmeye fırsat bulamadığım için,uygulama üzerinden sipariş verdik ilk kez.

Hayatımda dengede olan tek şey yorgunluk seviyem olabilir. Ruhsal ve fiziksel olarak eşit miktarda yorgunum.

Bir dakika boş kalmaksızın çalışıyor,gözümü açtığım andan itibaren aynı zamanda Melike ile ilgileniyorum.

Akşam olup Melike annesiyle beraber evine gittiğinde ben arayamadığım musterilerimi arıyor,işimi bitiriyorum. Çoğunlukla hemen o sırada,annesi Melike'nin ağlamasından yemek yapamadığı için tekrar bana geliyor,teyzesinin aşkı.

Bir saat kadar kaldıktan sonra evine gönderiyorum. Ve evi-mutfağı toplamaya kalkıyorum. O arada biseyler yiyebilirsin ne ala. Uzun uzun keyif yaparak çay içmek rafa kalktı annem gelene kadar. Halim yok çünkü. Öyle halim yok ki,dünden beri termosa demlik poşet çay atıp içiyorum. Hiç değilse tek bardakla kalmam,azıcık keyif yaparmış gibi hissederim diyorum.

Yani dostlar,ben canımı çıkarmak için adeta uğraşıyorum. Yatmayacağım erkenlikte yatıyor,kalmayacağım erkenlikte kalkıp tüm gün adım atıyorum. İyi değil biliyorum. bu kadarı çok fazla,farkındayım. Ama hem süreç bunu gerektiriyor. Böyle böyle nefes alışlarım düzeliyor, gözyaşım seyreliyor. Kalbim soğuyor. Zihnim susmasa da kelimelerinin arasını açıyor.

Şükür bu günlere. Şükür hayata dört elle sarılabilen kalplerimize. 

Saat 01:47

Melikenin annesi her an arayabilir,ağlama krizi geldi koş diye.

Sarılınca bana duruyor ağlamaları.

Bakınca bana gülüyor gözleri. Yatınca göğsüme sakinleşiyor öylece 

Uyumak için kalbimin üstüne ya da kolumun altina giriveriyor sessizce. 

Ahh Melike... Uykusuz gecelerimin hediyesi,o gülüşlerin. Ahh yavrum bilsen sen bana ne iyi geldin. 

Meleğim,bu dünyada bana cenneti hediye ettin.

Teşekkür ederim.

Kendimle Başbaşa

 Açtım sayfamı,düşünüyorum; ne yazsam diye.

Beni ne rahatlatır ki diye soruyorum kendime.

Neyi anlatsam ki?

Bilmiyorum. Hem anlatacak hiç bir şey yokmuş gibi geliyor. Öte yandan bir koskoca yaşamı buraya nasıl sığdırabilirim düşüncesi sarıyor.

Ve içimde kocaman bir cümle yankılanıyor.

"Tüm bunları haketmedim be. "

Midem bulanıyor. Biliyorum sebebini. Bilmek yetmiyor,geçmesi lazım. Ben idareten yaşamayı sevmiyorum. Hep daha iyi olmam lazım. Hep çok iyi. Negatif ruh halinden beslenemiyorum. 

Neyse bugün dedi ki; senden çok güzel anne olur,biliyor musun? Bilmem dedim,deneyimlemeden bilemem. Bir gün olur mu onu da bilmem. Olursa nasıl olur hiç bilmem. 

Ben biliyorum dedi. Öyle de güzel olur ki.

Sevmiyorum dalıp gitmeyi. Hiç sevmiyorum. Bana bu zaman dilimini yaşattığın için, kendime kızgınım. 

Bilirsin zaten tüm derdim kendimledir. Her ne yaşıyorsam,kendi tavrımdan sebep.

O yüzden diyorum ya,yazıklar olsun bana.

Ama geçecek... Elbet geçecek. Geçmesi için ne gerekiyorsa yaparak geçecek.

Böyle böyle büyüyoruz. Böyle böyle insan olduğumuzu anlıyoruz. Sahi bu dalıp gitmeler ne zaman geçecek ?

1. Ay

 Melike bugün 1 aylık

Tüm gün beni göremeyince, yüzüme öyle bir bakıyor ki. Teyze sen neredeydin,niye bu kadar özlettin demiyorsa ben de bir şey bilmiyorum.

Öyle bir mana,öyle bir gülümsemek,öyle bir dokunmak...

Allah'ım sana şükürler olsun...Ne güzel bir yaşam,ne şahane bir aile ve ömrümü istese verebileceğim bir yavrucuk.

İyi ki beni teyze yaptın. Tüm kalbimi onun sevgisiyle doldursan gık demem. Başka da bir şey istemem.

Haa bu arada,bu gün olanlar... Bu gün yapılan başlangıç...  

Kolay değildi. Hiç kolay değildi.  Şu hayatta ne bana kolaylıkla geldi ki ?

26

 Günaydın

Melike Bugün 26 günlük

Söyleyeceklerim bu kadar.

Ben ve Kendim

 

Kendime soruyorum; bu kadar üzülmeyi hak ediyor muyum? 

Hayır yani bence etmiyorum da, acaba kendimi mi kandırıyorum. 

19 Mayıs

 

Babamın dedesi son padişah Vahdettinin berberiydi. 

Dedemin kardeşi,Atatürk ün başhemşiresiydi.

Dedemden,çok az zamanda olsa kardeşinden ve yıllarca onun kızından kimsenin bilmediği Atatürk,saray,devlet hikayeleri dinledim. Neler duydum, nelere şaşırdım, nelere meraklandım. Her biri, tarih ansiklopedisi benim için. Farkındaysanız dili geçmiş zaman kullanıyorum. Öyle yakın öyle iç içe benimle çünkü. Başkası anlatmış gibi değil,ben yaşamışım gibi.

Ve her 19 Mayıs'ta babaannem bayrağımızı asardı cama. Birkaç gün orada kalır,istemeden de olsa çıkarır yıkar-ütüler,seneye asmak için özenle katlar,saklardı. Yıllar geçip o bayrak yıpranınca,bulabildiğimiz en büyük bayrağı alıp özenle sakladık. Her yıl sandıktan çıkan değerli bir anı gibi asıyoruz camımıza. Günler öncesinden başlıyoruz birbirimize hatırlatmaya. Sabah babam,bak balkonda ne var deyince,gözümün gördüğüne olan çocuksu sevincimi anlatmak zor.

Evet ben siyaset konuşmam, sağda solda Atatürkçüyum mesajı vericek sohbetler etmem. Kalbimdedir,en çok da zihnimde. Öyle çok bilgi,öyle çok eşsiz ve çoğunuzun bilmedigi anı-hatıra aktarılan bı ton şey. Çocukluğum böyle geçti,çocuklarıma olduğu gibi aktarabilmeyi çok isterim tüm duyduğum gerçek hikayeleri.

Bu açıdan kendimi hep çok şanslı hissettim. Ne kitaba ve belgesele vs ihtiyacım olmayacak kadar yakinen tanıyanlardan dinlemek... Ve yaşama bu sevgiyi,bu minneti,bu vefayı olabildiğince geçirebilmek...

19 Mayıs Atatürk'ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımız kutlu olsun. Tüm çocuklar tarihini gerçekten,olduğu gibi,tüm izleriyle bilerek büyüsün.

Can Suyu

Çok özledim yahu

Çok 

Aynı çatı altında uyandığımız günleri.

Sana kahvaltı hazırlamayı.

Seninle her anımın kıymetini bilmeye çalışırken,çabuk çabuk hareket eridimi.

Sakin ol,acele etme diye seslenişini.

Uyurken seyretmeye doyamadığım o gül yüzünü.

Sen uyurken,sessizce mutfağı toplayışımı. Tam da o an,şükürler edişim ve mutluluk gözyaşlarımın yüzüme dökülmesinin hazzı.

Beni mutlu etmek için aldığın çilekli pasta.

Turuncu paketli çizi kraker.

Kraker demişken,biliyor musun hala aynı deodorantı kullanıyorum. Senin aldığın hani.ancak anılarla özlem gideriyorum.bir nebze de olsa,yanımda hissediyorum seni.Şükür yaşanmışlıklara. Öyle bir şükür ki,kalbimdeki tüm yorgunlukları,stresi,olumsuz her ne varsa hepsini silip süpürüyor.

Yoksa insan nasıl ileri doğru bakar ki? Bir şeylerden beslenmeli dimi ?

Özünü Yansıtma Zamanı Gelmedi mi?

 

Kalbinize hiç nasılsın diye sordunuz mu?

Sorun lütfen.

Kızgın mı,kırgın mı,mutlu mu-mutsuz mu, sinirli mi-sakin mi...ve daha sonsuz olasılıkla duygu biçimi.sizde hangileri var bı bilin.N'olur bilin.Çünküü sizde olanı yansıtıyorsunuz iletişimde ve ilişkide olduğunuz herkese.   Bir de bilseniz ki ne verirseniz misliyle geri gelecek size.Nasıl davranırdınız o zaman? Her şey yine aynı mı olurdu gerçekten?

Birilerini kırıp dökmek yerine,mutlu etmeyi seçseniz mesela.Size yansımasını düşünsenize bi?

Ya da  bilincinizi kalbinize kadar derinlestiremediyseniz, dilinize getirin. Söylediğiniz cümlelerin size söylendiğini hayal edin.Dilinizden çıkanın kendi kalbinize değdiğini.

Nasıl olurdu,nasıl hissedersiniz ?

Karşınızdakinin böyle hissetmesine sorumluluk sahibisiniz.

 

Nolur samimi olun.

Kendinize ve sevdiklerinize bu iyiliği yapın.Özünde iyi biriydi deriz ya hani; her birimiz iyiyiz aslında.İyiyiz,hoşuz da eee yansıtalım bunu, boşa gitmesin yahuu.

15 Yıllık Dostluk Yalanı

 Pek derin bir hayal kırıklığı

Geçmişin adı 15 yıl olunca,kırıklığı da derin oluyor haliyle.

Neyse geçer...

Geç kalınmış bir öğrenmişlik oldu neticede.

Bildim.

Bilmişliğimin verdiği yetkiye dayanarak hareket ederim.

Abimin dediği gibi; her ne yaşandıysa tamam yaşandı; yola devam .

Hı hı devam... Ama kalbim acıdı bu da bir gerçek.

Hepsi Bu

 


Çok Özledim (!)

Söyleyeceklerim bu kadar; kısa ve derin.