Dışarı çıktığımda zar zor ulaştığım adım sayısına, evin içindeyken rahatlıkla ulaşıyorum,o derece yani.
Bu gün artık günlerdir markete gitmeye fırsat bulamadığım için,uygulama üzerinden sipariş verdik ilk kez.
Hayatımda dengede olan tek şey yorgunluk seviyem olabilir. Ruhsal ve fiziksel olarak eşit miktarda yorgunum.
Bir dakika boş kalmaksızın çalışıyor,gözümü açtığım andan itibaren aynı zamanda Melike ile ilgileniyorum.
Akşam olup Melike annesiyle beraber evine gittiğinde ben arayamadığım musterilerimi arıyor,işimi bitiriyorum. Çoğunlukla hemen o sırada,annesi Melike'nin ağlamasından yemek yapamadığı için tekrar bana geliyor,teyzesinin aşkı.
Bir saat kadar kaldıktan sonra evine gönderiyorum. Ve evi-mutfağı toplamaya kalkıyorum. O arada biseyler yiyebilirsin ne ala. Uzun uzun keyif yaparak çay içmek rafa kalktı annem gelene kadar. Halim yok çünkü. Öyle halim yok ki,dünden beri termosa demlik poşet çay atıp içiyorum. Hiç değilse tek bardakla kalmam,azıcık keyif yaparmış gibi hissederim diyorum.
Yani dostlar,ben canımı çıkarmak için adeta uğraşıyorum. Yatmayacağım erkenlikte yatıyor,kalmayacağım erkenlikte kalkıp tüm gün adım atıyorum. İyi değil biliyorum. bu kadarı çok fazla,farkındayım. Ama hem süreç bunu gerektiriyor. Böyle böyle nefes alışlarım düzeliyor, gözyaşım seyreliyor. Kalbim soğuyor. Zihnim susmasa da kelimelerinin arasını açıyor.
Şükür bu günlere. Şükür hayata dört elle sarılabilen kalplerimize.
Saat 01:47
Melikenin annesi her an arayabilir,ağlama krizi geldi koş diye.
Sarılınca bana duruyor ağlamaları.
Bakınca bana gülüyor gözleri. Yatınca göğsüme sakinleşiyor öylece
Uyumak için kalbimin üstüne ya da kolumun altina giriveriyor sessizce.
Ahh Melike... Uykusuz gecelerimin hediyesi,o gülüşlerin. Ahh yavrum bilsen sen bana ne iyi geldin.
Meleğim,bu dünyada bana cenneti hediye ettin.
Teşekkür ederim.
0 yorum:
Yorum Gönder