Deprem ...
Ülkemizin yaşadığı depreme dair konuşmayacağım. Öyle derin,öyle hassasiz ki milletçe. Her birimiz benzer cümleler kuruyor ve eminim ki elinden geleni de yapıyor. Ben de yaptım,yapıyorum,yapacağım. Böyle böyle toparlanacağız. Birbirimizin yarasını sardıkca kendimize de iyi geleceğiz inşallah.
....
Kişisel tarihimin en depremli dönemindeyim belki. Artçıların sonu gelmiyor. Kalbim artık normal atışını unuttu. Sıradan dertlere üzülmek falan nasıl oluyordu? Kendin için yaşamak ve amann olsun hallederizler ne zaman yerini şimdiki mücadeleye bıraktı. Nasıl ve ne zaman bu geçişler yapıldı.
Ozlemekten içim çıktı bir yana. Kaygılanmaktan kanım kurudu başka konuya. Zaman her şeyin ilacı diye biliyoruz da, yaranın büyüklüğünden haberi var mı bu iyileştirici zamanın acaba ?
Neyse... Benim bu hayattaki sınavlarım belli. Amenna.
Allah bir çok şeyin eksikliğini çok derinden hissettirirken, hepsinin üzerinde sevebilecegim bir yavruyu da hayatıma kattı evelallah. Ben teyze oldum sanırken, o bana evlat oldu. Bensiz yapamaz oldu da,onsuzluk fikri beni delirtti,ezdi geçti,kül etti.
Ben hastayım diye yemek yemedi deli. Tokasındaki iki çiçekten birini koparıp,senin tokan yok al tak demesi peki. Kalbimin üstüne taksam seni yaka iğnesi niyetine,ne dersin peki?
