Kendimle Başbaşa

 Açtım sayfamı,düşünüyorum; ne yazsam diye.

Beni ne rahatlatır ki diye soruyorum kendime.

Neyi anlatsam ki?

Bilmiyorum. Hem anlatacak hiç bir şey yokmuş gibi geliyor. Öte yandan bir koskoca yaşamı buraya nasıl sığdırabilirim düşüncesi sarıyor.

Ve içimde kocaman bir cümle yankılanıyor.

"Tüm bunları haketmedim be. "

Midem bulanıyor. Biliyorum sebebini. Bilmek yetmiyor,geçmesi lazım. Ben idareten yaşamayı sevmiyorum. Hep daha iyi olmam lazım. Hep çok iyi. Negatif ruh halinden beslenemiyorum. 

Neyse bugün dedi ki; senden çok güzel anne olur,biliyor musun? Bilmem dedim,deneyimlemeden bilemem. Bir gün olur mu onu da bilmem. Olursa nasıl olur hiç bilmem. 

Ben biliyorum dedi. Öyle de güzel olur ki.

Sevmiyorum dalıp gitmeyi. Hiç sevmiyorum. Bana bu zaman dilimini yaşattığın için, kendime kızgınım. 

Bilirsin zaten tüm derdim kendimledir. Her ne yaşıyorsam,kendi tavrımdan sebep.

O yüzden diyorum ya,yazıklar olsun bana.

Ama geçecek... Elbet geçecek. Geçmesi için ne gerekiyorsa yaparak geçecek.

Böyle böyle büyüyoruz. Böyle böyle insan olduğumuzu anlıyoruz. Sahi bu dalıp gitmeler ne zaman geçecek ?