Dün'den Kalanlar 1

Keşke diyorum...Keşke sırtımı yaslayabilsem şimdi.Belki ağrılarım geçer, gözyaşım diner,korkularım hafiflerdi.

Her ay yaşıyoruz gerçi...Ama ben en son 3 ay önce gitmiştim. İlk kan alışıydı. Hastanenin sistemi de değişiyordu.Anormal zorluklar yaşamıştım.

Sonraki aylar daha iyi olduğundan kendi başına gidebilmişti. Bu ay yine fenalaştı. Baya fenalaştı.

Elbette yanında gittim.

Tek başıma  hastaneyi tavaf edip her şeyi hallettim. Sabah 9-15:30 arasında koşturmaktan tek lokma yemediğim için eve geldiğimde binaya girmeden fenalaştım.halam eve çıktı,duracak durumda değildi.Ben biraz kendimi toparlayıp öyle gittim. Hala annemlerin haberi yok.

Bugün ayaklarım dahil sızlamayan yerim olmadığından gidemedim.

Neyse ki dün tüm prosedürü halletmiştim. Bugün hematoloji bölümü kapalı olduğundan kan alacağı kemoterapi katına çıkıp evrakımı kontrol de ettirdim. Eksik yok yarın gelip kanını alabilir dediler.

Bugün annemle babamı yanında gönderdim.

Dayım da fabrikadan iki kan bağışçısı getirecekti.Şu dakikalarda gelmiş,vermişler.

Üzgünüm,yorgunum.Çok bitkinim. Vücudum değil ama ruhum.

Keşke yanımda olsan,sarılabilsem.gücümü toplayıp devam edebilsem...Dediklerim var...

Amma biliyorlar ki o herşeyi tek başına halleder.

Aslında bilmek değil,kolaylarına gelmek diyelim.

Destek olmamak için öyle bir yol bulmuş insanlar. O güçlüdür,onun kimseye ihtiyacı olmaz vs vs

Hı hı öyle...

Bir ben bilirim o sağlıkla o insan şifa bulsun diye nasıl tepindiğimi. Bir beni yaradan Allah.

Neyseki onun sevdiği kullar arasındayım da,destek her daim bana. Ayakta kalıyorsam bunca sıkıntıya rağmen,şükür şükür bin şükür inançlarıma.