Ölümü Hissetmek

Ben sıkıntılarımı anlatmayı pek seven biri değilim.Ama öyle yalnız öyle çaresiz hissediyorum ki kendimi.Yazmak tek dayanağım gibi.Kendi kendime verdiğim enerji 1 hafta sonunda suyunu çekti.
Uykusuz gecelere dayanamadım artık.Dün gelen misafirimin ısrarı üzerine gittiğim avm de yaslandığım yerde içim geçecek gibiydim.Malum zaten zor yürüyorum,şantım hiç olmadığı kadar sancı veriyor bu ara.sırf bu yüzden bile çok ama çok korkuyorum.Bir şeyler oluyor içerimde,ben seyrediyorum.
Bugün ikinci kez gittiğim nörolojik görme alanı testinde iyi şeyler çıkmadı. Yarın 3. kez tekrarlanacak. Ahlanıp vahlanacak değilim. Geçmiş olsun demeyiniz,gelmiştir ve geçecektir.Lakin çok yoruldum ben,çabuk geçsin tüm bunlar lütfen.
Her şey aklıma gelirdi de beyin hastası olacağımı düşünmezdim hiç.Ölümün soğuk nefesi hiç akıldan çıkmıyor.Ve bazen çok yaklaştığını hissediyorsun o karanlığa. .Bir sancı giriyor vücuda...Hiç alışık değilim ben yolun ortasında nefessiz kalmaya.Ahh yazık diyorum kendime,hayalleri vardı daha.Sonra bir nefes bahşediliyor.Bir nefeslik yaşıyoruz aslında.Ömür çok kısa.Benim ki herkesten kısa. Öyle işte.Konuşuyor,yazıyoruz boşa.Ölüp gideceğiz nasılsa.!