Kendimle Başbaşa

 Açtım sayfamı,düşünüyorum; ne yazsam diye.

Beni ne rahatlatır ki diye soruyorum kendime.

Neyi anlatsam ki?

Bilmiyorum. Hem anlatacak hiç bir şey yokmuş gibi geliyor. Öte yandan bir koskoca yaşamı buraya nasıl sığdırabilirim düşüncesi sarıyor.

Ve içimde kocaman bir cümle yankılanıyor.

"Tüm bunları haketmedim be. "

Midem bulanıyor. Biliyorum sebebini. Bilmek yetmiyor,geçmesi lazım. Ben idareten yaşamayı sevmiyorum. Hep daha iyi olmam lazım. Hep çok iyi. Negatif ruh halinden beslenemiyorum. 

Neyse bugün dedi ki; senden çok güzel anne olur,biliyor musun? Bilmem dedim,deneyimlemeden bilemem. Bir gün olur mu onu da bilmem. Olursa nasıl olur hiç bilmem. 

Ben biliyorum dedi. Öyle de güzel olur ki.

Sevmiyorum dalıp gitmeyi. Hiç sevmiyorum. Bana bu zaman dilimini yaşattığın için, kendime kızgınım. 

Bilirsin zaten tüm derdim kendimledir. Her ne yaşıyorsam,kendi tavrımdan sebep.

O yüzden diyorum ya,yazıklar olsun bana.

Ama geçecek... Elbet geçecek. Geçmesi için ne gerekiyorsa yaparak geçecek.

Böyle böyle büyüyoruz. Böyle böyle insan olduğumuzu anlıyoruz. Sahi bu dalıp gitmeler ne zaman geçecek ?

1. Ay

 Melike bugün 1 aylık

Tüm gün beni göremeyince, yüzüme öyle bir bakıyor ki. Teyze sen neredeydin,niye bu kadar özlettin demiyorsa ben de bir şey bilmiyorum.

Öyle bir mana,öyle bir gülümsemek,öyle bir dokunmak...

Allah'ım sana şükürler olsun...Ne güzel bir yaşam,ne şahane bir aile ve ömrümü istese verebileceğim bir yavrucuk.

İyi ki beni teyze yaptın. Tüm kalbimi onun sevgisiyle doldursan gık demem. Başka da bir şey istemem.

Haa bu arada,bu gün olanlar... Bu gün yapılan başlangıç...  

Kolay değildi. Hiç kolay değildi.  Şu hayatta ne bana kolaylıkla geldi ki ?

26

 Günaydın

Melike Bugün 26 günlük

Söyleyeceklerim bu kadar.

Ben ve Kendim

 

Kendime soruyorum; bu kadar üzülmeyi hak ediyor muyum? 

Hayır yani bence etmiyorum da, acaba kendimi mi kandırıyorum. 

19 Mayıs

 

Babamın dedesi son padişah Vahdettinin berberiydi. 

Dedemin kardeşi,Atatürk ün başhemşiresiydi.

Dedemden,çok az zamanda olsa kardeşinden ve yıllarca onun kızından kimsenin bilmediği Atatürk,saray,devlet hikayeleri dinledim. Neler duydum, nelere şaşırdım, nelere meraklandım. Her biri, tarih ansiklopedisi benim için. Farkındaysanız dili geçmiş zaman kullanıyorum. Öyle yakın öyle iç içe benimle çünkü. Başkası anlatmış gibi değil,ben yaşamışım gibi.

Ve her 19 Mayıs'ta babaannem bayrağımızı asardı cama. Birkaç gün orada kalır,istemeden de olsa çıkarır yıkar-ütüler,seneye asmak için özenle katlar,saklardı. Yıllar geçip o bayrak yıpranınca,bulabildiğimiz en büyük bayrağı alıp özenle sakladık. Her yıl sandıktan çıkan değerli bir anı gibi asıyoruz camımıza. Günler öncesinden başlıyoruz birbirimize hatırlatmaya. Sabah babam,bak balkonda ne var deyince,gözümün gördüğüne olan çocuksu sevincimi anlatmak zor.

Evet ben siyaset konuşmam, sağda solda Atatürkçüyum mesajı vericek sohbetler etmem. Kalbimdedir,en çok da zihnimde. Öyle çok bilgi,öyle çok eşsiz ve çoğunuzun bilmedigi anı-hatıra aktarılan bı ton şey. Çocukluğum böyle geçti,çocuklarıma olduğu gibi aktarabilmeyi çok isterim tüm duyduğum gerçek hikayeleri.

Bu açıdan kendimi hep çok şanslı hissettim. Ne kitaba ve belgesele vs ihtiyacım olmayacak kadar yakinen tanıyanlardan dinlemek... Ve yaşama bu sevgiyi,bu minneti,bu vefayı olabildiğince geçirebilmek...

19 Mayıs Atatürk'ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımız kutlu olsun. Tüm çocuklar tarihini gerçekten,olduğu gibi,tüm izleriyle bilerek büyüsün.

Can Suyu

Çok özledim yahu

Çok 

Aynı çatı altında uyandığımız günleri.

Sana kahvaltı hazırlamayı.

Seninle her anımın kıymetini bilmeye çalışırken,çabuk çabuk hareket eridimi.

Sakin ol,acele etme diye seslenişini.

Uyurken seyretmeye doyamadığım o gül yüzünü.

Sen uyurken,sessizce mutfağı toplayışımı. Tam da o an,şükürler edişim ve mutluluk gözyaşlarımın yüzüme dökülmesinin hazzı.

Beni mutlu etmek için aldığın çilekli pasta.

Turuncu paketli çizi kraker.

Kraker demişken,biliyor musun hala aynı deodorantı kullanıyorum. Senin aldığın hani.ancak anılarla özlem gideriyorum.bir nebze de olsa,yanımda hissediyorum seni.Şükür yaşanmışlıklara. Öyle bir şükür ki,kalbimdeki tüm yorgunlukları,stresi,olumsuz her ne varsa hepsini silip süpürüyor.

Yoksa insan nasıl ileri doğru bakar ki? Bir şeylerden beslenmeli dimi ?

Özünü Yansıtma Zamanı Gelmedi mi?

 

Kalbinize hiç nasılsın diye sordunuz mu?

Sorun lütfen.

Kızgın mı,kırgın mı,mutlu mu-mutsuz mu, sinirli mi-sakin mi...ve daha sonsuz olasılıkla duygu biçimi.sizde hangileri var bı bilin.N'olur bilin.Çünküü sizde olanı yansıtıyorsunuz iletişimde ve ilişkide olduğunuz herkese.   Bir de bilseniz ki ne verirseniz misliyle geri gelecek size.Nasıl davranırdınız o zaman? Her şey yine aynı mı olurdu gerçekten?

Birilerini kırıp dökmek yerine,mutlu etmeyi seçseniz mesela.Size yansımasını düşünsenize bi?

Ya da  bilincinizi kalbinize kadar derinlestiremediyseniz, dilinize getirin. Söylediğiniz cümlelerin size söylendiğini hayal edin.Dilinizden çıkanın kendi kalbinize değdiğini.

Nasıl olurdu,nasıl hissedersiniz ?

Karşınızdakinin böyle hissetmesine sorumluluk sahibisiniz.

 

Nolur samimi olun.

Kendinize ve sevdiklerinize bu iyiliği yapın.Özünde iyi biriydi deriz ya hani; her birimiz iyiyiz aslında.İyiyiz,hoşuz da eee yansıtalım bunu, boşa gitmesin yahuu.

15 Yıllık Dostluk Yalanı

 Pek derin bir hayal kırıklığı

Geçmişin adı 15 yıl olunca,kırıklığı da derin oluyor haliyle.

Neyse geçer...

Geç kalınmış bir öğrenmişlik oldu neticede.

Bildim.

Bilmişliğimin verdiği yetkiye dayanarak hareket ederim.

Abimin dediği gibi; her ne yaşandıysa tamam yaşandı; yola devam .

Hı hı devam... Ama kalbim acıdı bu da bir gerçek.

Hepsi Bu

 


Çok Özledim (!)

Söyleyeceklerim bu kadar; kısa ve derin.

Geçmişten Geleceğe

Keyifsiz bir hafta geçirdik ailecek. Ben ki çok sakin insanım yer yer kendimi tutamadım. Ve öyle çok içime attım ki,hastalandım. Aniden gelen karın ağrısı. Noluyor bana yaaa dedirtti. Anladım ki bağırsaklarım ağrıyor. Aşırı ağrıyor.Çok aşırı. Değil hastaneye gidebilmek,milimetrik hareket edemiyorum. Ağrı kesiciler ve spazm çözücülerle bir gün boyunca kıvranarak geçti.Yanı sıra reiki ve babamın duaları.

Toparladım toparlamasına da korku kaldı hala. Ya tekrar olursa ?
...

Peki dedim ne anladın bunca şeyden.Ne aldın kendine.

Ve cevap verdim; bir gün bir aile kurduğumda huzur dolu,sevgi dolu olacak eminim. Öyle güzel bir ailem olacak ki,tıpkı şimdi ki gibi.Annem ve babamdan ne öğrendi isem,kardeşlerime ve hatta dostlarıma bunu nasıl yansıtıyor isem,eminim ki kendi kuracağım çekirdek ailemde de tüm bildiklerim,köklerimden edindiklerimle çok güzel bir ortam oluşturacağım. Huzur kokacak evim.Güler yüzle dolacak her odam.Sevgiyle karşılayacağım sevdiğimi ve sevdiğim her şeyi. Sağlık da verirse Allah,çok güzel olacak her şey eminim.

Neden mi söylüyorum bunu?

Sevgiyi tatmamış,huzuru tanımamış,aile nedir bilmemiş insanlar yüzünden ne hale geldik ailecek. Oyssa biz öyle miyiz ?

Sırf öyle olmadığımız için bunca derdimiz.

Olsun varsın. İleriye dönük hayal kurmaya yarıyor bunca şey belki de.

Hem zaten şimdinin hayalleri değil mi,ileride yaşayacağımız gerçekler ?

.......................
Tüm bunlara ilaveten; Allah nasip ederse 7 ay sonra teyze olacağım :) İyi bir abla olabildim mi bilmem ama iyi bir teyzeliğe şimdiden niyet ettim.

------------------

bir kaç hafta önce çok ama çok sevdiğim ve bir kez yıllar önce görüşme mutluluğuna erdiğim,sık sık da sosyal medya ya da telefonla iletişimde olduğum lezzetliatolye.blogspot.com yazarı nilgün ablayı kaybettik. çok üzgünüm. Aklıma geldikçe içim sızlıyor. Dilerim ailesi toparlanabilmiş ve böylesi muhterem bir kadının yokluğuna alışabilmiştir.Zira ben alışamadım.Aklıma geldikçe gözlerim doluyor. Sadece yıllar evvel bir kez gördüğün birini bu kadar sevmek. Üstelik senden çok büyük,arkadaşın olamayacak kadar büyük amma her bir cümlesi kıymetli,asil,dimdik,çok özel bir kadın.dı.

Allah sonsuz rahmetiyle karşılasın onu ve tüm ölmüşlerimizi inşallah.

Zaten halamdan sonra ben bi tuhaf oldum. Buz dolabı gibi insandım. Şimdi gözyaşım durmuyor. Ahh canım...içimden başka bir insan çıkarttın. Her giden bambaşka dünyaların kapısını açıyor geride kalana.Babaannem,dedem ve halam...Onlar hiç gitmediler ki,benden. Gidemezler zaten. İlla biri gidecekse ben gittim kendimden.En inatçı yerlerimi törpüleyip attım onların peşinden.En yıkık,en zayıf en solgun hallerimi onlarla birlikte gömdüm ben.Dipdiri,kendimden sonra onlar için de hep daha güzel daha iyi daha faydalı nasıl yaşarımı düşünen bir insan oldum. Biliyorum,görüyorlar.Biliyorum bu halimi seviyorlar. Nilgün abla da severdi. Dimdik oluşumu taktir ederdi. İyi bir evlatsın derdi. Öyle miydim bilmem amma öyle görmesi beni mutlu ederdi. Hem zaten güçlü kadın,güçlü kadının halinden anlar. Acısını da bilir,toparlanışını da farkeder.Yarım kalanlarını da görür,tamamlamak istediklerini de.

Nilgün abla beni gördü.Sırtımı hep anlayarak sıvazladı.Benden çok büyüktü.Eli öpülesi bir hayat öğretmeniydi. ama o hep beni destekledi,gücümü taktir etti. Kendisinin benden çok şey öğrendiğini söyler dururdu.Ne haddime.Onun varlığı bana hediyeydi.

Ahh canımlar...İyi kilerim...Yoluma ışık olanlar...Çok sevdiklerim...Gidişleriyle birer parça hüznümü toprağa ektiklerim...Rahat uyuyun.Ben neşemi,hayat enerjimi,yaşamdaki duruşumu hep sağlam tutacağım.Hem kendim,hem sizin için ve ailem için.