Melike Yürüyor

 Melike artık yürüyor. Geçen hafta bir gün benimle başbaşa kalmıştı. O gün elinden tutup evin icinde uzun uzun yürümeye başlamıştık.

O güne dek sadece 1-2 adım atıyordu. Şimdi salonun içinde tek başına yuruyebiliyor. Ama dışarı çıkacaksa elini uzatıyor,elimi tutuyor ve beraber evi tekrar ve tekrar dolaşıyoruz.

Gözyaşım pıt. Çok kez pıt. Ve nedendir bilmem,kimsenin de elinden tutup yürümüyor,illa ben. Aslında ilk adımlarını benimle atsın istemezdim. Ayak ritimlerini bana göre ayarlamasın diye. Ama o ne derse o. Tiyzicimm diyip elini uzatınca, tutmayıp naparsın? Alıp o eli kalbime yerleştiresim geliyor da,dizginliyorum kendimi. Olabildiğince işte.

Sonsu şükür seni bize verene. Beni sana teyze edene. Sana teyzelik yapabilme fırsatı sunana.

Halam

 Bu gün günlerden halam.

3 yıl oldu vefaat edeli. Her gün aklımda,her gün anılarımda ve yaşantımın her evresinde.

Bir kokuda,bir yemekte,bir sözde vsvsvs.

Sabah gözümü açtığımda 2 whatsap mesajı vardı.

Bu gün halanın ölüm yıldönümü. Yanındayım,sana sıkı sıkı sarılsam acını hafifletmez ama iyi gelir minvalinde cümleler yazmış canımın içleri.

Varlıklarına nasıl şükretsem bilmem ki.

Bir başka haftasonu

 Annemler persembeden karasuya gitti Merve in evine geçen ay lağım basmıştı, bı dolaşmaları lazımdı. O gün melikeye ben baktım. Ertesi gün de aşısı için annesi izinli olacaktı. Perşembe akşamı babam aradı. Yönetici onu aramış. Mervenin oturduğu evde su tesisatında kaçak varmış acil bir şeyler yapın demiş. Perşembe gecesi usta bulundu,abla sabah 8de bende olur musun diye arandım. Gece doğan 2:15de işten eve geldi. Yemeğini hazırlayıp yattım. Cuma sabah 8 de oradaydım.  Akşam 8e kadar sürdü işlemler. Bir seramik çıkacaktı,tüm koridor,mutfak ve balkonun tadilat görmesine karar verildi. Hasar büyüktü. Marangozlar da geldi mutfak dolapları söküldü. Onları boşaltıp,salonun ortasına yığdık. 14aylik çocukla  sadece koltukta ve halinin üstünde oyalanmak ki salonda battı çünkü. Oldukça zordu ama hem Allah hem de Melike çok yardım etti.

İş bitti. Mervede kalmak zorundaydım çünkü cumartesi sabah seramik ustası gelicekti ve damat mesaiye gitmesi gerekti. Onu da hallettik. Mutfak dolapları takılamadı. Yerlerin kuruması lazımmış. Yarın gelicekmis marangozlar ama saat belli değil. Akşam yemeğini Mervede yiyip, doğana da getirip eve geldim. Evde bir golden ve işten gelecek bı kardeş var çünkü. Yorgunluktan geri gidemedim. Duş alıp biraz dinlenip bir şeyler yiyince saat şimdi 00:01. Yarın dinlenmek istedim ama olmayacak gibi. İşin büyüğü yarın. Adamlar vakitlice gelirse biz de yerleşiriz insallah. Annemsiz çok zor oldu ama halledebildim. Her açıdan Merve'ye destek olduğumu hissettim. 

Bu yorgunluğun üstüne,Melike'nin odasinda oynarken,kafamı kalorifer peteğine çarptım  çocuk korkmasın ve üzülmesin diye sızlanamadım ama dünya bir süreliğine pek kötü bı yer oldu bana. İyiyim şimdi. Merveye gitmeden bir gece önce duşa girip alamadan çıktığım vakitte başım öyle dönmüştü ki,bugün iyiyim diyebiliyorum bu kazadan sonra bile.

Daha anlatacak çok şey var ama ilk aklıma gelenler bunlar. Öyle çok şükrettim ki şu iki günde. Gücüme,sağlığıma,varlığıma,aileme ve beni bu gün bu hale getiren her şeye.

Hep güçlü olmak lazım ama bu ara ben daha çok. Annem sürekli anneanneme gitmek zorunda. Karasuyada aynı şekilde. Mecburiyetler var. Sorumluluklar. Arkada kalanları toplamak gerek.  Allah'ım gücümü arttır. Maddi ve manevi olanı katla.  

Bir dee yarın Merve'ye gidecek gücü ver bana.

Çok olmazsam eğer,orada iş güç yapacak enerjiyi de rica edeceğim senden :)

Kadıköy

 İşler çok yoğundu. Google reklamlarını açık unutmuşlar,çok yığılma oldu. Evden bir türlü çıkamadım. Akşamüstü kadiköydeydim. Tadilattan ayakkabılarımı aldım. Kışın 50-60tl tutan tadilat şimdi 250tl tuttu ağzım açık kaldı. Pek yakınında,yolumun üzerindeki kitapçıya uğrayıp o kediyi sevmek istedim. Yoktu. Biraz bekledim,bakındım ama göremedim. Halbuki geleceğim demiştim. O da beni sevdi sanıyordum,ayaklarıma dolanmasından,oyunlar yapmasından belliydi. Yanıldım demek ki. (Bu arada orada tanesi 3tl ye çocuk kitapları var köy okullarına göndermek için ben aldım aklınızda olsun) Sonra Karaköy iskelesinin üstündeki İstanbul cafeye gidip kahve alıp uzun uzun kitap okumak istedim. Kahve makinası bozuktu. Limonata ve su aldım. Oturacak hiç boş yer yoktu. Elinde bir şey yiyip içerek dolaşmayı sevmeyen biri olarak pek zorlansam da iyi geldi o sıcakta. E 10duragina geldim uzun uzun bekledim. Otobüs gelmeyince diğer uçtaki 16kh ye gittim. Daha uzunca da orada bekledim o da gelmedi. Saatleri geçti üstelik. Tekrar e10 durağına geldim bekledim. Biri dedi ki önümüzdeki iki sefer iptal olmuş. Tekrar 16kh durağına yürüdüm. Yaklaşık yarım saatte orada bekledim. Sonra bindim yaklaşık 2 saatte evime geldim. Yol boyu doğum gününün icadı kitabını okudum. Yol nasıl geçti anlamadım. Gelirken hazır yemek alıp eve girdim. Ayaklarımın üstüne basamıyordum artık. Doğan işten gece 2de çıkacaktı. Onun yemeğini hallettim,o gelince tabağını eline verip uykuya geçtim.

Neden ?

 Ben onca yolu geldim; sen niye orada değildin ?

Kadıköy

 Yarın Kadıköy'de olmam lazım. Aslında bugün gitmem gerekiyordu ama yorgundum yarına kaldı.

Bir yanım bak ne güzel kendinle başbaşa bir gün geçirirsin gitmisken diyor,seviniyor. Bir yanım,amann işini 5dk da halleder dönersin,tek başına oraların bı tadı yok ki diyor.

Fotoğraf

 Çok sevdiklerimin fotoğraflarına ihtiyaç duymuyorum. Yakınımda oldukları için değil, yakınımdayken zihnimle fotoğraflarını çekip kalbime sakladığım için. Çünkü her bir an benim için çok kıymetli. Yaşayıp geçmiyor,zihnime ve kalbime o anları ve o suretleri kopyalıyorum.

Özleyince ya da modum düşükse gözlerimi kapatıp o fotoğrafı görüyor ve yükseliyorum.

Ve sonsuz kez şükrediyorum o anları ve anıları yaşayabildiğime.

İyi Olun Tamam mı ?

 Halamın vefaatından sonra çok korkuyorum sevdiklerime bir şey olacak diye.

İki kardeşim de ev aldılar. Bizim ev tam ortada ve onlar bir buçuk kilometre uzağımızda. Yaklaşık 2-3 aydır babam bu evlerin tadilatı için aşırı yoruldu. 

Geçen gün dedim ki biliyorum olması gereken bu. Süreç bunu gerektiriyor ama ben korkuyorum. Sana bir şey olacak diye aklım çıkıyor. Nolur kendine dikkat et. Nasıl olacak bilmiyorum ama nolur dikkat et.

Annem çok yorulduğunu söylediğinde de aynı şeyi dedim. Korkuyorum anne. Halamda sonra sevdiklerime bir şey olacak diye ödüm koyuyor nolur dikkat et.

Evet bunu ilk kez söyledim ama aklımdan ve kalbimden hiç çıkmayan bir konu aslında. 

Tüm sevdiklerim iyi olsun,sağlıklı ve sağ olsun varsın uzak olsunlar,varsın gorusmeyelim ama herkesin iyi olduğunu bileyim istiyorum. Aklım çıkıyor birine bir şey olacak da kaybedeceğim diye.

Babam da annem de çok etkilendi çünkü hiç bilmezler benim hayata karşı tedrginliklerimi. Bildiler mecburen. Daha fazla tutamadım içimde. Öyle işte. Benim de içimde halledemediklerim var. Altından kalkamadıklarım, altında kaldıklarım var.

Hayat. Her duyguyla baş edecek güçte değiliz. Çünkü insanız. Çünkü yaşam. Çünkü hayat.

Sağolun. Varolun. İyi olun. Tamam mı ?

17 sene

 Bir şeyi hatırladım,paylaşmam lazım.

Blog yazmaya başlayalı,Ekim ayında tam tam 17 sene olacakmış. 

17 sene 

Blogcu.com dan, blogger.com a.

Hayatımın cokk önemli bir evresi.

Vay vay vay...

Her Şey Yolunda

Babalarımız kuzen bizim. Bu zamanda böylesi bağlılık nasıl oluyor şaşıyorum bazen. 

Bengü abla

Gençliğinde Arzum Onan a ne çok benzerdi. 

Şimdi de çok güzel tabi. 

Hep severdim de,halamın vefaat zamanında bana olan desteği bir başka yakınlaştırdı bizi. Ablam gibi oldu. Enn yakınımdaydı, o ve Nurgül 

Bugün aradı Bengü abla. 

Tülin halamın sana selamı var dedi. 

Yanlış mı anladım acaba hayatta olan ama görüşmediğim halamı mı söylüyordu ki diye düşündüm bı an. Yooo öyle değildi.

Sonra tüylerimi diken diken eden konuşmasına devam etti.

Halamızı rüyamda gördüm dedi.

Sana mesaj vermek istiyor gibiydi. Çok iyiydi ve iyi olmanı istiyordu. 

Detaylıca anlattı rüyasını. Konuştuk biraz.

Ne iyi geldi. O zaten hep iyi gelir bana. Varlığı yükseltir hepimizi,her zaman.

Ne güzeldir ki o da benim için aynı şeyleri söyler pek sık. Çok şükür.

Ben de dün gece rüyamda arkadaşımın vefaat etmiş babasını ve hayatta olan ama hiç tanışmadığım annesini gördüm.

Öyle duygusal bir rüyaydı ki,tabi ki anlatmayacağım asla. Ama çok etkilendim. Hemen akşamına da Bengü abla halamı anlatınca o gergin,üzgün halim gitti. Pamuk gibi oldum. Tam da "onların" istedikleri gibi.

Öyle güzeldi ki her biri ve her birinin söyledikleri. Toparlanmak zorunda bıraktılar beni. Onları orada rahatsız etmişim belli ki. Yapma kızım dediler,üzme bu kadar kendini. Tamam peki.

Siz huzurla uyuyun ben buraları idare ederim evelallah. Hem zaten o da dedi,yarın halledeceğiz her şeyi.

Hayat zaten çok güzel. Her şey yolunda. Güneş hala doğudan doğuyor,batıdan batıyor. Ay hala geceyi aydınlatmaya devam ediyor. Elhamdülillah.

🙏🙏🙏