Yorulmaya Vaktim Yok :)

Çok değişik bir süreçten geçiyorum.  Çok zor,çok çok yorucu,yıpratıcı. Tüm bunların yanısıra gücümün farkına vardığım,gücümü arşa çıkardığım,kendime aferin kız dediğim bir süreç oluyor.

İş tam gaz devam. 26 buçuk aylık çocuk tüm bakımıyla bende. Yemek yap(çocuk kucağımda tabi. Ya da en iyi ihtimalle mutfak tezgahının üzerinden bana sarılıp öpüp kokluyorken),yedir topla yıka yerleştir. Çamaşır yıka,ser,topla yeniden yıka vsvs. 

1i çocuk olmak kaydıyla 6 insan ve bir köpek. Ayrıca annemin peşinden gitmediğim bir saatin bile olmadığı bir süreç. Çünkü bir elini kullanmaması lazım ve bunu bir tek ben biliyor muşum da kendisinin haberi yokmuş ghbi davranıyor. Anne ben yapayım,annnne o elini kullanma. Annnnne ben hallederim,söylesene yaa diye diye geçen günler. Bir makarnayı bile yaparken onun tarifine göre yapmazsan söylenmeler. Söylenmesin diye domatesi soyma şeklini bile onay alarak hareket etmeler.

Fiziken dinlenebildiğim bir saatim dahi yok da önemli değil. Ruhen bittim dostlar. Bittim de okeye dönüyorum desem doğru tabir olur herhalde.

Gün içinde sıklıkla kendime şunu soruyorum.

"Bu yaşadıklarımın bana hediyeleri neler?"

Siz de sorun. Odağınızı bu yöne çevirin. Zorunuz kolaylaşsın. Mucizeler koşar adım yaşamınıza girsin. Siz bunlara layıksınız. Kendi öz değerinizi farkında olun. Ben de olacağım inşallah bir fırsat bulursam bakalım.  :))