Ses(n)siz Öğreti

Arkana yaslan ve derin bir nefes al. Şimdi izin ver yazı kalbine işlesin…

Tam yatacak iken aynaya baktım. Uyuyup bir daha hiç uyanmamaktı dileğim. Aynadaki suretim beni bana şikayet eder gibiydi adeta. Benzim solgun, ruhum yitik, canım kansız. İştahsız… Acımasız. Acılardan yoksun bir kalp taşlaşmasın da ne yapsın.? Eyy canıma can, kalbime ışık, gözlerime nuru hapis kılan. Varlığı hayat, yokluğu bitap… Kelimelere anlam,  suretime ifade olan. Eyy hayat… Susmayı, tevekkülü ne güzel de öğrettin şahsıma. Onca okul okusam, onca kütüphane dolaşsam, sarraf dükkanlara ruhumu satsam yine yüklenmezdi böylesi anlam dolu susmalar. Öyle bir öğreti ki; sessizliğim bana senden armağan. Eyy ruhu çilek kokulu… Gözleri dünya atlası… Yaşamın en gizli kapıları sayende aralandı. Sen olmasan nasıl bulurdum kendimi. Nasıl ben olurdum, acının tadını bilir, hüznü gözyaşlarıyla sarıp nasıl örtebilirdim. O’ndan gelen gibi senden geleni nasıl sevgiyle sarıp sabırla beklerdim…. Sen bana öğreti, hayatımdaki tüm sıkıntıların en kıymetlisi, varlığı ömrümün geçmiş ve geleceğine en özel hediyesisin… Kıymetini bilmediğim aşikar ki özleminle alevlenmekteyim. Bir gün seni nasıl sevmem gerektiğini öğrenirsem, dilerim geç kalmış sayılmam… Kendim için hiç dilek tutmadım ben. Hayal kurmayı da bıraktım çok küçükken. Olsa olsa isteklerim olabilir evrenden. O da seni bağışlasa kalbime yeniden, yeter zaten… Ben tamamlanırım . Seni varlığımda sarar, kış günü ısıtırım… Sen sadece ellerini ver kalbime. Olanla gücümle tutar, hayata karşı dimdik kalırım…

Belki ilk, belki ikincidir önceden yazıp  da bir türlü yayınlamak istemediğim. Akacak kan damarda durmaz bilirim. Ruh damladıysa kaleme, okuyucuya sunulmayı hak etmiştir bana göre.