12 Ağustos 2014 Salı

Derin Dokunuş

Evden çıkmış minübüse yetişmek için hızlı adımlarla yürüyordum. Karşımdan bana doğru yürüyordu o da.Günlük site içi yürüyüşlerinden birini yapıyordu çok yavaş adımlarla.Yanında duracak gibi oldum.Hatrını soracaktım.O da canı isterse cevap verecekti ama illaki gülümseyecekti,bilirdim.
Sen dedi...Artık satmıyor musun o şeylerden...Gelmiyorsun bize hiç,getirmiyorsun poşetlerinden...Tam cevap verecek gibi oldum.Kızı atıldı söze.Satmaz olur mu hiç,gelmez olur mu hiç dedi.Nerede görse beni tutuşturuyor elime bir avon kataloğu ya da eve getiriyor siparişleri.Beni neden görmeden gidiyorsun ki dedi.Yine kızı girdi söze,sen ya uyuyor oluyorsun ya da ben onu kapıda görüp ürünleri teslim alıyorum...

Ahh amca dedim...Sen beni mi özledin...Gülümsedi nur yüzüyle.Onu ne zaman görsem 2004 yılında 90 yaşında iken kaybettiiğim dedemi hatırlar,iliklerime kadar huzur dolarım.Aynı evde 20 yıl...Huzurla,çok mutlulukla,anlatılmaz bir sevgi bağıyla geçmişti...Candı,canandı o...Her yaşlı kıymetlidir,değerlidir elbet ama dedem başka idi.Tıpkı babaannem gibi...Onlar özel insanlardı...Neyse yani demek istediğim şuan bu yazıyı yazarken farkettim ki ben o amcanın adını bilmiyorum.Kızı ve torunları hatta diğer başka akrabalarını da tanıyıp evlerine grip çıkarım lakin amcanın adına hiç ihtiyaç duymamışım.O ya birinin babası,ya birinin dedesi idi benim için.Anlatmak kolaydı onu çünkü sitede başka yaşlı yoktu dilime pelesenk olan...Şimdi bu yazıyı yazarken düşündüm ve yarın gidip ismini soracağım o yaşlı dedeciğin...
Kızı diyor ki yanlış anlama sakın,kulakları ağır işittiğinden cevap vermiyor sana.Yok diyorum bazen işine gelmiyor,canı sohbet etmek istemiyor,gülümsese konu açılacak,yüzünü çevirip hızlıca adım atıyor.Bu sefer ben gülerek bakıyorum arkasından...Onun her hali tavrı huzur veriyor bana.90 lı yaşların sanırım ortalarında...Şu küçük dünyama o koca yaşanmışlığıyla nasıl renk katıyor bir bilse...Konuşmadan,sadece bakışlarıyla...Beni tanımadan ve adımı dahi bilmeden,sormadan,özleyebiliyor ya...Sitem ediyor yorulmuş halsiz düşmüş haliyle,ona gitmediğime...Bu işte...Yaşamak böylesine ince ve manalı...Ve isimsizce...Ve sıfatsızca...Sadece biri ve birileri var diye sevilebilen bir dünya...Nefes almak gibi...Aldırana şükretmek gibi...Seni düşünen birilerini yarı yolda bırakmamak için yaşanabilir hâlâ...
Öyle sessizce...Öyle güzel ve manalı...İnceden dokundu hayatıma.Derinden etkiledi ruhumu...Sen çok yaşa inşallah...Huzurlu yaşa,sağlıklı yaşa...Yaşa ki umut ol bana ve insanlığa...

2 yorum:

Unknown dedi ki...

Sen o güzel gülüşünle, farketmeden insanların hayatına dokununca, onlarda sana dokunuyorlar:))) Aynı bende olduğu gibi:) Seviyorum seni güzel kız:)

Kelimelerle Dans dedi ki...

nilgün ilgün; böyle tatlı dilli,böyle güzel kalemli bir ablam varken ne kadar şanslıyım benn...çok teşekkür ederim...çok çok seviliyorsun biliyorsun...

Yorum Gönder