Şaşırtan Sakinlik

Sen nasıl bir insansın böyle dedi.
Eyvah dedim yine ne yaptım acaba
Gözlerimi devirmiş suçlu bir çocuk gibi bakarken yüzüne ve beklerken cezamı,devam etti.

Sen dedi...Nasıl bu kadar sakin ve sessiz olabiliyorsun.Ne zaman silkelenip de yeter artık diyeceksin.Pes etmeye niyetin yok mu senin...

Ben seni izlemekten,bildiklerimi anlamaktan,anladıklarımı düşünmekten yoruldum.Uyku girmiyor gözüme.Ne yediğimi anlıyorum ne içtiğimden tat alıyorum.Sen nasıl hala normal bir insan gibi yaşıyorsun.Üstelik fazla normalsin...Çok sakin,çok sessiz,çok uysal...Bu sen değilsin...

Ne yapmamı istersin?

Baş mı kaldırayım...Neden bunlar oluyor diye sorgulamıyorum mu sanıyorsun...Çıkış bulamadığımda içimdeki mezarların çoğaldığını biliyor musun.?
Ben gittikçe küçülüyorum da içimdeki dünya ağırlaşıyor.Yaşam hızla içime doluyor ve ben boğuluyorum...Boğulurken bağırabilir mi insan...Ben ölüyorum der mi,diyebilir mi...Acı çekmez mi hiç.! Peki ya çektiği acıyı dillendirebilir mi en dibe vurmuş halde iken...

Ben denizin en dibinde,deniz kabuklarının üst üste konarak yaratıldığı noktadayım.Elimi değdirsem batıyorlar.Kanayan elimi boğulduğum suda temizliyorum.!
Genzime kaçıyor kanlı sular...Kurtarıcım yok...Sadece Ona sığınıyorum.Bir güç verir de bana alırsa boğazımdaki düğümü çözülürüm o zaman...Yoksa şimdi dipsiz kuyularda imdat bekleyen aciz bir kuldan başka şey değilim...Susmuyorum yani ben,susturuldum ilahi güç tarafından...Sabrım da ona olan saygıdan,suskunluğum da onun bana bahşedeceği güzelliklere olan merakımdan...