6 Nisan 2014 Pazar

Benim Hayatım...

2014 yılını sevmedim.2013 yılını da sevmemiştim.hayatımı 1 yıl kadar geri almak geçen yıl bu günlere gitmek istiyorum.Ama düşününce aynı yoldan bir kez daha aynı zorluklarla yürüyeceksem,kaldıracak gücümün olmadığını düşünüyorum. 2013 ekim-aralık ayları arasında hanemde 4 ameliyat ve bir hastane yatışı oldu.
önce babam iki gözünden sonra halam bir gözünden ameliyat oldu.Akabinde annem beyin damarlarındaki rahatsızlıktan dolayı 4 gün hastanede yattı.Ömrümden ömür gitti. Tam iyileşti derken benim problemlerim başladı.Ve 1 ay içerisinde ameliyata hazırlandım.Henüz yılı bitirmemiştik ki evimde 4 ameliyat bir de annemin hastane dönemi vardı.Bunlar bana ağır geldi.Üzerime mezarlar yapıldı sanki.topraklar atıldı kova kova.
Hiç bir zaman normal bir insan olamadım ben.Bu yöndeki umut ve hallerimi de artık rafa kaldırdım zaten.Ama hiç değilse biraz iyi günler geçirmek,diğer tüm insanlar gibi,olağan şeylere sevinmek,gerçekten mutlu olduğumu hissettiğim zamanların bana da uğradığını bilmek isterdim.
Hayatım sınav ile geçiyor benim.Sabrım tükeniyor.Eskisi kadar kuvvetli değilim.Hiç değilim.Hayata 1-0 değil çok sıfır yenik başladım ben.Büyüdükçe yenildim...Aslında düşününce hiç bir sınavı veremediğimi görüyorum.Üstüne eklenerek devam etmiş problemler.Ben kendimi kandırmışım...İyiyim sanmış buna inanmışım.Hep herkes gibi olduğuma inanmış,aslında hiç kimse gibi olamamışım.Hayattaki tek amacım yaşamak oldu benim.Ölmekten korktum hep...Hem de çok...Ama hiç ölme ihtimalim yokmuş gibi ecelimi bekledim herkes gibi.
Beyin ameliyatına girerken dedim ki;ben bu hastalıktan ölmeyeceğim...Bu kadar mücadeleye yenik düşemem.Allah'ım sınav notumu burada verme benim.Sınıfta kalmak istemiyorum.
...
Önce yemek yemeye başladım,sonra adım atmaya.Yürümem çok zaman aldı.Oturmam daha geçti.Görme problemleri önce buğulu görme,sonra çift ve kırık görme ile devam etti.Bulanık görmeler çok uzun zaman devam etti.Baş ağrımın ilk günlerde olmaması korkutucu idi. Karnımdaki ağrı ise kesintisiz saatler devam etti.Hala var ve hep de olacak.!

Ameliyattan hemen sonra sırtımdaki allerjiden kaynaklı yaralar ömrümden ömür aldı.Tedaviler,doktorlar,hemşireler,baş hekimler...Sanki ölüyordum...Korktum...Alerjiden ölmezdi kimse ama içimdeki mikrobu temizleyemeyecekleri ihtimali,korkmak için yeterli idi,şant enfeksiyon kapabilir bu yüzden çıkartılması gerekebilirdi.Neyse ki geçti.Ama 1 ay boyunca kaşıntılar devam etti.
Ve hemen akabinde omzumdaki incinme.Ameliyatta şantın geçiş yolunda zorlandığı için sağ omzumun incinmesi...Hala geçmedi...O sebeple aylarca çanta kullanmadım.Şimdi ise tadını eskisi kadar vermese de hatırlatıyor kendini.
Her gün biraz daha uzun yürüyebildim.
Reflekslerim gelişti.
Sıfırdan yeniden tutmayı öğrendim bir şeyleri.
Konuşmayı da en baştan öğrendim sayılır.İnsanları dinlemeyi,anlamayı hele de cevap vermeyi.Kararlar almayı...Ki işin en zor kısmı o idi.
Adaptasyon problemi çok fazla nüksetti.Bu kadarına hazır değildim ben.Önceleri insanları sadece bir kaç dakika dinleyebilir iken zamanla süre uzadı.Tahammül sınırlarım genişledi.
Telefonla konuşmaya da alıştım zaman içinde.

Şimdi artık görünüşte herşey eski halinde.Ama hayır asla eskisi gibi değilim.Aynı keyif,aynı yaşam enerjim kesinlikle yok.Sadece numara yapıyorum.Benim için emek veren insanları daha fazla üzmemek için çaba gösteriyorum.Yine de herkesi üzdüğümü biliyorum.Ama bilmek yetmiyor bazen.Telafisi olamıyor bazı hal ve hareketlerin.Kimse ama hayatımdaki hiç kimse benim ruh halimi,hayattan ne beklediğimi,ne için mücadele ettiğimi,yaşamayı ne kadar istediğimi ve aldığım her nefeste ne kadar iyileşmek için ömrümü mücadele ile geçirdiğimi bilemez.Anlayamaz...Anlatamam da zaten.Anlaşılamayacağını bildiğim bir şey için mücadele edecek gücüm yok benim.Tek bildiğim yenik başladığım hayata daha çok yenildiğim.Asla sıradan biri olamayacağım.Ve önceliklerimin herkesten farklı olarak sadece ama sadece yaşamak olduğunu bilirim.Hala umutla,hala inançla.İyileşemiyor insan bu hastalıkta.Her an tıkanabilir şant diye düşünmeden geçmiyor zamanım.İki arada bir derede biraz gülümsersem kar sayıyorum işte.yoksa yeniden aynı günleri yaşama olasılığım ortadan kalkamayacağı için ben de kendimi çok iyi hissedemiyorum.bitti o günler,geçti,diyemiyorum.Denilmiyor.Hele ki kafamın yarısı uyuşuk iken...Geçme ihtimalinin geçmemesinden daha fazla olduğunu bilir iken.

Şimdi her mide bulantısı,baş dönmesi ya da ağrısı korkutuyor beni.Hele hatırlayamadığım bazı noktalar olduğunda şuurum mu kapanıyor diye düşünmek var ya.Siz sağlıklı insanlar bunların yükünü bilemezsiniz.Sizin hayat telaşınız ile benim yaşama bakış açım bir değil olamaz...Ne kadar çabalasanız da beni anlayamazsınız.Her adımımda yürüdüğüm için şükretmek ne demek kaçınız bilebilir ki bunu? Ve sırf yürüdüğüm için sancı çektiğime üzüldüğümde araftaki sınavımı kim anlayabilir? Gözüm ağrıyor,acaba şantım tıkandı da gözümde yeniden ödem mi oluştu dediğimde annemin nasıl çantasını alıp kapıya çıktığını,doktorumu arayıp geliyoruz orda mısınız dediğini,gittiğimizde göz tansiyonum olduğunu öğrenip çok şükür bir şeyimiz yokmuş deyişimizi anlayabilir misiniz.Çok fazla şey bilip de kimseye söylemeden,kimseyi korkutmadan ama tüm ihtimaller aklın bir köşesinde yaşamak nasıl bir yüktür anlar mısınız...Bildiklerimin altında ne kadar ezildiğimi tahmin edebilir misiniz...
Hayatım yazmak üzerine kurulu iken,patronuma kafamı toparlayamadığım için makale yazamayacağımı anlatmak ve öncesinde bunu kendi içimde kabul etmek sürecini düşünebilir misiniz.Ya geçmezse...Ya kendimi ifade edemezsem ben diye uykusuz kaldığım geceleri hayal edebilir misiniz...? Hala kitap okuyamadığımı mesela...

Kaçınız yürürken karnınızda bir el hissedersiniz ve bu el sizin yaşamsal kablonuzu çekiyor,geriyor,sizi zora sokuyordur ki.

Siz tüm bunlara rağmen gülümseyip,hiç bir şey yokmuş gibi davranmayı biliyor musunuz? Kimse bana beni anladığını,anladığı halde eleştirdiğini ya da yadırgadığını vs vs söylemesin.Her şeyi söylesin ama anladığını asla.Sadece kendimi biraz daha rahatlatmak,iyi hissetmek için yazıyorum ben.Anlaşılmak gibi boş bir kaygı içinde değilim...

Şimdi sırf ailem ve kardeşlerim için yaşıyor hale geldim.Kız kardeşim beni bir yerlere götürmek istiyor her fırsatta.Beni mutlu etmek bir yana,her anını benimle geçirmek istiyormuş.Ya ölürsem diye çok korkmuş ve bana olan sevgisini daha fazla göstereceğine söz vermiş.bunları bilmek insana ne hissettiriyor anlayanınız olabilir mi acaba. !
Ben şimdi sırf o üzülmesin diye onunla daha çok zaman geçiriyor,iyi olduğumu görmesini istiyorum.Arkadaşlarımla plan yapmamı benden çok o istiyor ve bir çok zaman organizasyonu yapıp beni evden göndermeye çalışıyor.Biliyor ki evde oturan,tv izleyen bir insan olamadım hiç.Şimdi buna istekli olmam onu benden çok mutsuz ediyor.Yolda iken arıyor,döndüğümde kapıda karşılıyor.Resmen ömrünü bana adamış durumda.Ben kardeşlerimin ve bazı insanların bana olan ilgisine,altında yatan sebeplere dayanamıyorum.
Beni minibüse yalnız bindirmek istemeyen arkadaşımın hassasiyeti,gözlerini benden ayıramayan arkadaşımın ailemden izin isteyerek beni evden dışarı çıkarma çabaları...Taksiyle gidelim nolur diye yalvarışı.yüzün neden beyaz senin ağrın mı geldi yoksa diye telaşı...Bunların beni ne kadar üzdüğünü siz anlayamazsınız.Herkesin normal şartlarda ilgi gördüğü için sevineceği şeylere benim neler hissettiğim konusunda fikir yürütemezsiniz.

Hayatım bir ameliyatla değişti benim.Çok değişti.Mutlu olmak için,sebeplere ihtiyacım var...Bir şeylere tutunmaya,yeniden hayal kurmaya,kurduğum hayallere inanmaya ihtiyacım var...Beyazlamış saçlarımı görmezden gelip,siyaha boyar gibi yaşadıklarımı görmeden yaşamaya ihtiyacım var...

Yani uzun lafın kısası ben bu sabah aldığım bir haber ile tarumar oldum yine.

Bizim eleman düşmüş,kafasını vurmuş hastanede imiş.İnşallah iyi doktorların elindedir ve olabilecek tüm tehlikeler değerlendirilir.

...
Son dakika/elemandan haber:düşüp kafasını yarmış.bir kaç dikiş atılmış...


hidrosefali ve şant ameliyatı ile ilgili detaylı bilgi için tıklayınız...

10 yorum:

Unknown dedi ki...

Allah'im ne buyuk bir sinavdasin sen.okurken kendimden utandim inan Allah'im ne kadar ettafima kör ve şükürsüzüm dedim :( soylenecek cok bisey yok aslinda Allah sana gani gani sabir versin saglik versin dayanma gucu versin.keske elimden bisey gelse de sana yardim edebilsem ama bence senin en buyuk yardimcin icindeki hüznü bir kenara birakabilmek ve varolan tüm sevincleri neşeleri ortaya cikarabilmek.umarim hayatinda ki hersey istedigin gibi olur.Allah yar ve yardimcin olsun.

Kelimelerle Dans dedi ki...

bahar;bakma sen böyle yazdığıma abartıp kabartıp yazıyoruz işte.yaşarken bu kadar da ağır gelmiyor insana.aminn duan için...hepimiz için güzel olsun herşey...inşallah...

Handan dedi ki...

Geçmiş olsun . Bu sabah dedim ki kendime, Handan herşey çok zor gidiyor ama şu dünyanın güzelliğine bak, sana destek olmak için erkenden bahar geldi, etraf ışıl ışıl... Her şey çok güzel olsun..

Kelimelerle Dans dedi ki...

handan abla;baharın gelmesi bana da iyi geliyor.umut oluyor kararmış yüreğime.belki bir şeyler biraz daha güzel olabilir bu sayede...

Bir hayal kur dedi ki...

Doğru diyorsun anlayamayız bilemeyiz, ancak yaşayan bilir hayatım...En kötüsünü atlattın sen canım benim... Çıktın bu savaştan, hala tam iyileşmiş sayma kendini, ağır bir ameliyattı seninki, kendine uzun bir zaman tanı.... Göreceksin hep böyle kalmayacak inşallah... Ruhun da iyileşecek inşallah.... Bahar iyi gelecektir umarım:)

Kelimelerle Dans dedi ki...

bir hayal kur; bahar da sen de çok iyi geliyorsunuz ruhuma:) konuşmaya çok ihtiyacım varken nasıl bu kadar susabiliyorum inan hayret ediyorum kendime...sadece yazıyorum...

narkoz dedi ki...

Allah senin yanında bence ona sımsıkı sarıl...

Kelimelerle Dans dedi ki...

narkoz; çok haklısın...ne denebilir ki...sımsıkı sardı beni onun kuvveti...

Unknown dedi ki...

Ay utandim simdi :) bana her zaman yazabilirsin canim iyi bir dinleyiciyimdir :)
bhrsvncsmsk@gmail.com ben hep buralardayim :)

Kelimelerle Dans dedi ki...

bahar; neden utandın yahu anlayamadım kii:) tamamdır yazışırız tabii.ben de hep buralardayım birazdan görünürüm sana:)

Yorum Gönder