9. Ay

 9 ay ne hızlı geçti. Bir o kadar da geçmek bilmedi.

Teyze olmak bana çok şey falan katmadı. Bambaşka biri yaptı. Tüm dünyam bu minik yavru oldu. İlacım oldu,suyum oldu, şifam oldu.

 Daha 6 aylıktı bana abbblla diye seslenmeye başladığında. O kadar çok istedi ki bana seslenmeyi. Teyze diyemeyince abla oluverdim. Hala da öyle . 

Ben bakıyorum,ben büyütüyorum. Ben yetiştiriyorum. Allah utandırmasın,mutlu,sağlıklı,doğruca ve basitçe hayatın içine katabilmek için çaba gösteriyor,anne yarısı olmanın hakkını vermeye çalışıyorum. Bensiz yemek yemiyor,uyumuyor,beni öpmeden duramıyor.

Çok seviyorum ama daha çok seviliyorum galiba. Bu tarifsiz aşka şahitlik edenler inanamıyor. Nasıl oluyorsa şuncacık bebekle bu bağ kuruluyor şaşıp kalıyorlar. Eee ben de şaşkınım zaten. Ben zaten her şeye şaşırıyorum epeydir. Ve her şeye bı o kadar teslimim ki,öylece bırakıverdim. Gelişine yaşıyorum,gidişini izliyorum. 

Melike için varmışım gibi sanki. Hep onun için yaşamışım da,ona hazırlanmış ruhum ve aklım. Onu beklemişim o gelince büyümüş,çoğalmış,kabına sığmamış kalbim.

Güzel kızım, biz çok çılgın iki kişilik koskoca bı ekip olduk. Allah sonumuzu hayretsin. :) Gel kucağıma hadi bı sarıl,unutsun ablan tüm dünya dertlerini. 

Varlığın ışık olsun evrene. Öyle de olacak Allah'ın izniyle. Tüm yavrular önce ailelerine sonra dünyaya birer hediye ; farkedebilene.