14 Temmuz 2015 Salı

Evimde Ramazan Ruhu



Nasıl anlatsam bu günü...

...

Çok severim misafir gelsin. Çok severim,çeşit çeşit  yemek yapayım,ağırlayayım.
Ramazan ruhu evimi şenlendirsin bayılırım. O yaşayamadığım ramazanlar içimde hep bir burukluktur benim. Ömrümce sadece 1 gün oruç tutabilmiş olmak,doktordan izinle,annemin korkularıyla...Tek bir gün ve çocukluğumda.Sonrası yavaş yavaş çekildi el ayak ramazandan. Önce babamın kalp kirizi sonra annemin ve halamın şekeri. Biz ramazanı unutalı epey oldu yani.
Zaten artık ayrıyım da annemlerden. Hem yaz aylarım hem de ramazanım tek başıma ve manasız ve anlamsız ve boş boş geçmekte.
Geçen ramazan...
Öyle güzel bir gün yaşamış,öyle güzel bir misafir ağırlamıştım ki... Tadı damağımda kaldı. Evim şenlenmişti. Haneme ramazan gelmiş idi. Kalbimde nasıl kelebekler uçuştu onun gelişiyle kendisi bile bilmez belki. Öyle özel bir misafirdi ki,öyle özel bir anlam kattı ki evime.Ruhuma ramazanı yaşattığını bilmezdi kendisi bile.
Bu yılda aynısını yaşamayı çok istedim. Keşke yine evime ramazanı getiren kendisi olsa idi. Nasip olmadı. Fakat bu gün canım...Çok değerlim,fazlasıyla kıymetlim... Ömrümce en çok sevdiklerimden,en eski bildiklerimden,yüzü yüzüme doğarken kazınan,gözleri ruhundan akan ışıkla her daim hayatımı sarıp sarmalayan...Her ne konuda olursa olsun destek olan. O varsa bana bir şey olmaz diyebildiğim abim... Farklı annelerden ama öz kardeşten öte sevdiğim.Adına kuzen denen lakin abi sıfatını doyumsuzca yaşayabildiğim...
Geçenlerde konuşurken,bayramda annemlerin yanına gitmek istediğimi ama evde Badem'i(muhabbet kuşumu) bırakmaktan korktuğumu söylediğimde,ben gelir alırım sen git tatilini yap demişti. Yok ben ayarlarım 3 gün yalnız kalabilir,ne gerek var onca yolu geleceksin ki dedim. Sen bana vermek ister misin,bende kalırsa rahat eder misin onu söyle dedi. Ne demek dedim...Ne demek... Sen varsan bir cümlede benim için hep rahat,en rahat.
Bugün iftara geldi.Heyecanı beni dünden sardı. Ne yapsam da nasıl ağırlasam.Sanki ilk defa geliyordu evime.Sanki en samimi ama yeri geldiğinde çekindiğim arkadaşlarımdan biriydi. Neyi nasıl yapsam en çok hoşuna giderdi. Neyi çok seviyordu da,bayıldığı yemekler neydi.Ne kadar tanıyordum onu,arayıp annesine mi sorsam acaba,ne ağır gelir,dokunan bir şeyler varmıydı ki. Ben en güzel neyi yapardım,becerebilir miydim acaba güzel bir sofra kurmayı.
Allah'ım bu heyecanı yaşamak...1 yıl sonra evimde tek başıma bir misafirimi,çok değerli bir misafiri ağırlamak...Üstelik yine bir ramazan ruhunu evime teneffüs ettirme çalışması. Benim için benim evime gelinmesi... Değer verilmesi...Hissettirilmesi...
Sakın fazla bir şey yapma yiyemiyorum dediği için içimden gelen her şeyi yapamadım ama elimden geldiğince bir kaç şey yapıp ağırlamaya çalıştım abicimi.
Evim özeldir.Evime gelenler özeldir. Evime kendi ruhlarını katıp  sonraki sayısız günüme işleyenler,ruhuma mühürle imzasını atanların yeri bir başkadır.
Badem'im...Gitti bugün. Çok bağırdı gitmemek için. İki gündür anlatmama rağmen gelip alacağım seni sakın üzülme dememe rağmen gitmemek için çaba gösterdi. Gözyaşlarım bir kuş için de ağlanır mı cümlesini duymamak adına kurudu kendi kapakçıklarında.
İnsanlar doğurdukları evlatları nasıl bırakıyorlar cami köşesine acaba. Bunu düşünüyorum bugün mütemadiyen. Nasıl bir vicdan taşıyoruz. Nasıl insan olmaktan bu denli uzaklaşıyoruz. Benimle onlar rasında nasıl bir fark var acaba...
Neyse.İki duygu bir arada yaşadığımdan oldukça duygusalım şuan.
Teşekkürler Allah'ım. Bu yılda evime bir gün de olsa ramazan ruhu yaşattığın için. Bademi gözüm arkada bırakıp gitmeme razı olmadığın için. Bana yaşattığın ve hissettirdiğin her güzel şeyin tadına varabildiğim için. 

Öyle işte... Bitmez bu yazı. Kalbim buruk...Kalbim mutlu...Kalbim hüzünlü...Kalbim yalnız..Kalbim kalabalık.. Kalbim kendine dost...Kalbim kendinden uzak...
...

0 yorum:

Yorum Gönder