Ayrı Ev

...

Birden,

ayrı eve çıkmak istiyorum dedim. Bir oda bir salon bana ait düzeni olan,kendim çekip çevireceğim bir evim olsun.Yalnız yaşlanayım orada.Üsküdar'da memleketimde,tek başıma,huzur içinde,keyifle yaşayayım.

Ben ters bir tepki beklerken herkesten,ben de seninle geleyim diye bir ses duydum odanın içinden.

Olmaz dedim önce bu benim hayalim. Yardım ederim sana dedi,okuldan kalan zamanlarda beraber yemek yaparız,temizliğin de ucundan tutarım.Ya alışveriş dedim. Tamam onu da ben yaparım dedi. Eee peki hangi arada çalışacaksın diye sordum. Okuldan çıkınca işe gider akşam da sana yardım ederim ama lütfen pazar günleri uyuyayım dedi.

Olmaz dedim.Tüm gün işe gidemediğine göre,pazar günleri de çalışman gerekebilir.İyisi mi sen bu işten vazgeç.Hem zaten sana ait bir oda bile olmayacak evde. Ben salonda yatarım ne olur seninle geleyim dedi.
Ama bu benim hayalim diye tekrarladım. Aynı hayali ben de kuramaz mıyım yani. Ben de aynı şeyi isteyemez miyim,hem ben sensiz nasıl durabilirim.Gel işte beraber yaşayalım.Mutlu mutlu yaşar gideriz dedi. Ne diyeceğimi bilemedim. Sevinsem mi üzülsem mi şimdi karar veremedim.Okul dışında tüm zamanını bilgisayar başında geçiren oğluş,her türlü fedakarlığa çoktan hazır. Her itiraza verecek bir olumlu cevabı var.Ne desem ikna edemedim. Tüm zaaflarını kullansam da o bana olan zaafıyla feth etti gene beni. Ömrümce görmek istediğim gülen yüzlerden biri,ayrı eve çıkıp yalnız yaşamak istesem de bu ara sıkça,o da olabilir yanımda. Zararı olmaz,faydası dokunur yorgun ruhuma.Keşke hayaller gerçek olsa...Hayalden hedefe dönüştürebilecek gücüm olsa...