Sandığınızdan Öte Hayat

Çocuktum...
Etimden et koparılmadı ama et ete diri diri dikildi, defalarca.
Ben o zaman da ağlamadım.
Bir damla uyuşturucu,bir doz enjeksiyonda olmamıştım üstelik. Tamamen ayık kafa ile etlerimin birbirine yapışması sürecini defalarca izledim.Bizzat yaşadım. 
Yani ben öyle canım sıkılınca,kendimi çok kötü hissedince falan ağlayacak değilim.
Gözyaşımı da, stresimi-sıkıntımı da kalbimin içine gömmeyibilir,gözlerimin parıldısını söndürmeden yaşayabilirim.
Acı çekmeyi sevdiğimden değil, yanlış anlaşılmasın. Tahammülümün bildiğiniz herkesten yüksek olmasından.

Yine de gerek kalmasa,gerçekten,kalpten gülümsemelerimizin üstü örtülmese ne harika olur değil mi?

Evet yaşam başlı başına harika zaten...