Dağınık Kalp

Kötü hissediyorum kendimi.Üzülmüş,kırılmış,tüm enerjim alınmış,gibi.
...
Sarılıyorsam bir insana,tüm enerjimi veririm kalbimden vücuduna.Herkese sarılmayı sevmem,hak etmeli içimden gelen sevgiyi.Hak etmiyorsa,sıradan bir merhabadır dilimden düşen. Hoşgeldin ve hoşçakal ile sınırlanır beden dilimin vazifesi...
Ben de böyleyim napalım...Soğuk,donuk...Ne derseniz deyin işte...
Ama benden garipleri de var yer yüzünde.sımsıcacık sarıldıklarım,yüzüme bakmak istemediklerinde,tüm bildiklerimi unutuyorum ben. Neyin var dediğimde anlatamıyorsa bir insan,samimiyet bunun neresinde ?
Ben derdini alamıyorsam arkadaşımın ne işe yarıyorum o zaman?
Madem anlatmayacaksın o zaman hiç bir şey yok gibi davranacaksın.Ya sıcacık sarılacak ya da hiç çekim alanıma uğramayacaksın...
Ben her şeyi göze alabildiğim insanların beni gözden düşürmesine tahammül edemiyorum. Tüm kalbimle sarıldığım insanın,bana kalbini kapatmasına,gözlerini kaçırmasına,beni orada öylece bırakıp kendi hayatına doğru yol almasına anlayış gösteremiyorum. Varsın olsun diyemediğim tek nokta bu olsa gerek. İnsan sevdikleri tarafından değersizlik hissi yaşadığında ne hisseder ise ben fazlasıyım şuan...Yazıyı toparlayamıyor olduğu gibi bırakıyorum.Tıpkı darmadağın bırakılan kalbim gibi...