Bu Sefer Kaçamadım

 Geçen hafta Amerika'daki arkadaşım aradı. Daha doğrusu o beni aramıştı da müsait olamamıştım,dönüş yaptım. Konu konuyu açtı ve dedi ki; arkadaşım sana bir şey soracağım. Aslında zaman zaman hep sormayı denedim ama bir türlü olmadı. Bilinçli mi yapıyorsun bilmiyorum ama araya hep laf karışıyor ben sana bunu sormak istediğimde. Ne oldu ki dedim neyi soracaksın,ayrıca niye araya laf karıştırayım aşk olsun. Bak dedi yine lafı döndürüyorsun.:)

Sor hadi dedim inşallah kolay yerden gelir.

Hep dedi beni dinleyip yardımcı oluyorsun. Hayatıma giren çıkan kim varsa biliyor beni korumak adına görmediklerimi görüp destek oluyorsun. Peki ya senin hayatında biri var mı ?

Ya da şöyle sorayım da artık kacama. Ne zamandır biri yok hayatında ?

Bu nerden cikti şimdi dedim. Geç bı oraları lütfen ben de sana destek olmak istiyorum her ne yaşıyorsan dedi.

Hayatım rutin şekilde devam ediyor canım,anlatacak paylasacak bir şey olsa bilirsin zaten dedim. Biliyorum böyle deyince samimiyetsiz algılanıyorum sizler tarafından. Bu nasıl dostluk diyorsunuz içinizden. Ama o demedi emin olun. Çünkü benim ne kadar ketum olduğumu biliyor. Bu kadarını tahmin edemediyse de biliyor.  Bu kadar içime içime yaşıyor olmama kızıyor sadece. Yapacak bir şey yok. Can çıkar,huy çıkmazmış. Ben kimseyle bir şey paylaşmayı beceremem zaten. Kişisel algılanacak bir durum değil ki bu. Benim normalim bu yani. Kendimi,ruhumu tümüyle açıkca anlatabildiğim nadir zamanlar,az insanlar olmuştur. Gerek yok. Gerçekten... Ben bana yetiyorum. Yetemediğim noktada da geçmişte güvenip kalbimi paylaştığım insanları hayalimde yanıma oturtuyor, anlatmak istediklerimi paylaşıyorum. Kimsebilmese de onların ruhu beni duyuyor. Bazen sımsıcak bir el dokunuyor kalbime,bazen tatlı bir çift göz bakıyor gözümün içine. Ya da sövüyor bana,kendimi bu kadar üzdü ğüm için falan. Öyle yani,ben de böyle napim amann.