Bugün tarihte bir ilktir,belki iki. Cüzdanımı evde unuttum. Kardeşimle ve tabi ki kızımla kahve içmeye çıktık. Uygulamadaki hediye sayesinde kahve bedavaydi zaten de kıza bı dondurma almak için yanındaki dükkana girdik. Amannn Allah'ım cüzdanım evde kalmış. Neyse Merve halletti çıktık,kahveciye girdik oturduk. Çok da canım sıkıldı. Bı dondurmadan n'olacak tabi ama hiç alışık değilim aldığım birşeyi başkası ödesin. Ee daha da almak istediğim bir kaç şey vardı.
Neyse gece oldu eve geldik. Tam annesinin ayağında uyuyacakken,kaldırdı kafasını. Anneteyze sabah kalkınca kumbaramdan para alıp sana vereceğim,paran yok ya hani. (Kalkınca fırından simit alıp onların evine kahvaltıya gidecektik.ee parasız da dışarı çıkılmaz ya hani. Kimbilir neler düşündü benim papatyam. )
Çok teşekkür ederim güzel kızım çok mutlu oldum ama benim param var. Cüzdanımı evde unutmuştum gelir gelmez çantama koydum. Beni düşündüğün için çokkk teşekkür ederim,iyi ki varsın dedim. Nasıl mutlu oldu nasıl. Az öncesinde alt komşudan korktuğu için ağlayan çocuk,onu sakinlestirmek için 40 değil 40milyon takla atan ben... Heppsi yerini birbirimize olan düşünceli hale ve sevgi bağına bıraktı. Hep diyorum şu çocuk kadar sevse biri beni. Beklentisiz,saf,derin... Daha ne isterim. Vallahi bir şey istemem. Neyese ben yatayım artık, pazar sabahı çok erken kalkma fikrini sevmiyorum. O sebeple erken yatıp uykumu iyice almak bir nebze iyi oluyor.
1 yorum:
iyi ki aile denen şey var :)
Yorum Gönder